دلتنگی سرخ

پرسپولیس در طول این سال‌ها ستارگان زیادی از دست داده است؛ خیلی‌ها رفته‌اند خارج و برگشته‌اند، برخی بازنگشته‌اند و عده‌ای هم به دلایل مختلف در همین لیگ ایران به تیم‌های دیگر پیوسته‌اند. طبیعتا نمی‌توان در مورد بازگشت یکی مثل مهدی طارمی حرف زد، چرا که او امروز در سطحی کاملا متفاوت بازی می‌کند اما از بین سایر بازیکنانی که با کادرفنی و هواداران مشکل خاصی نداشتند و صرفا با اهداف فنی و مالی جدا شدند، 2بازیکن هستند که امروز اگر برای پرسپولیس توپ می‌زدند، خیلی به‌کار این تیم می‌آمدند؛ احمد نوراللهی و علی علیپور.
این روزها وضع میانه میدان پرسپولیس اصلا خوب نیست. هافبک‌های تهاجمی مثل سروش رفیعی و سعید صادقی رسما تعطیل هستند و هافبک‌های دفاعی هم چنگی به دل نمی‌زنند. سینا اسدبیگی برای مدت طولانی از تفکرات یحیی گل‌محمدی خارج شده بود و به‌تازگی فرصت محدودی برای عرض اندام پیدا کرده، مسعود ریگی بسیار متوسط است و میلاد سرلک هم به‌شدت افت کرده؛ آنقدر که خبر احتمال اعزامش به خدمت سربازی کمتر هوادار پرسپولیس را نگران کرد! شاید آنها ترجیح می‌دادند هر سه این هافبک‌های دفاعی را می‌دادند و بار دیگر نوراللهی را پس می‌گرفتند؛ ستاره سابق سرخپوشان که فصل گذشته با الاهلی قهرمان امارات شد و این فصل برای الوحده توپ می‌زند. نوراللهی غیراز اینکه در امور دفاعی مهارت دارد، از ویژگی‌های تهاجمی چشمگیری هم بهره می‌برد. کافی است به یاد بیاوریم که او آخرین فصل حضورش در پرسپولیس 10گل برای این تیم به ثمر رساند!
علی علیپور هم بیش از 3سال پیش پرسپولیس را به قصد پیشرفت فنی ترک کرد اما در اروپا هرگز دستاورد خاصی نداشت. او این روزها از مصدومیت سنگینش برگشته و گاه‌گداری در ژیل‌ویسنته توپ می‌زند. حقیقت آن است که جدایی او از پرسپولیس سودی برای خودش نداشت و مخصوصا این روزها جای خالی‌اش در خط حمله خلوت سرخپوشان بدجوری جلب توجه می‌کند. برخلاف نوراللهی که شاید حتی در پایان فصل هم به پرسپولیس برنگردد، علیپور می‌تواند یکی از گزینه‌های جدی قرمزها در پنجره تابستانی باشد.