کن و اتاق کرسی شب یلدا

در گذشته‌ای نه‌چندان دور، کن بخشی از روستاهایی بود که علاوه بر دشت کن، روستاهای حاشیه البرز در غرب پایتخت را شامل می‌شد. آداب مهمانی یلدا در این محدوده از تهران قدیم بسیار خواندنی است؛ به‌خصوص که اهالی معتقد بودند هیچ‌چیز نباید از شهر خریده شود. حسن درویش، از پیرمردهای قدیمی کن، هنوز هم مغازه‌اش را با تنقلات محلی پرمی‌کند و با نزدیک‌شدن به شب یلدا انواع توت‌خشک، انجیرخشک، تخمه‌کدو و گندمک و شاهدانه در مغازه او به فروش می‌رسد.
درویش می‌گوید: «محال بود وسایل سفره را از شهر بخریم. اصلا باب‌طبع هم نبود  البته با رفت‌وآمد اهالی به شهر و زیادشدن ماشین در روستا کم‌کم پای شیرینی‌ها و تنقلات شهری هم به سفره‌های کنی باز شد، مثل شیرینی پنجره‌ای که همه می‌دانستند از شهر آمده. رسم بر این بود که کسی در خانه نماند. همه باید به خانه بزرگ‌ترهای محل می‌رفتند. اصل شب یلدا در کن بر مهمانی استوار بود و دیدوبازدید شبانه.»
اکثر خانه‌های کن سفره یلدا را روی کرسی آماده می‌کردند. چون مهمان‌ها زیاد بودند 2کرسی آماده می‌شد؛ یک کرسی برای کودکان و کرسی دیگر برای بزرگ‌ترها. خوراکی‌های سفره بچه‌ها با شکلات و شیرینی‌ها پر می‌شد تا آنها را یک‌جا بند کنند. یکی از بزرگ‌ترها هم برایشان قصه‌ می‌گفت.