شعار 40 هزار تماشاچی علیه تیم اسرائیل

29اردیبهشت سال 1347روزی بود که بازیکنان تیم ‌ملی فوتبال ایران برای لمس نخستین جام قهرمانی در مسابقات جام ملت‌های آسیا خودشان را برای رویارویی با صهیونیست‌ها آماده کرده بودند. تیم رژیم صهیونیستی با غلبه بر همه تیم‌ها به فینال آمده بود تا برای همه مدعیان آسیایی خط و نشان بکشد و تیم ‌ملی ایران هم به‌عنوان میزبان مسابقات و با حمایت انبوه تماشاگرانی که سکوهای امجدیه را تسخیر کرده بودند می‌خواست نخستین قهرمانی در فوتبال آسیا را تجربه کند.
نفرت و انزجار تهرانی‌ها از صهیونیست‌ها، رویارویی 2 تیم را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده بود و این موضوع برای حکومت شاه، یک چالش اساسی به‌حساب می‌آمد. حسن روشن درباره حواشی پررنگ این بازی تاریخی می‌گوید: « آن روز بازار شایعات حسابی داغ بود. عده‌ای می‌گفتند یهودی‌های مقیم ایران بلیت‌های بازی را خریده‌اند و عده‌ای دیگر می‌گفتند حبیب القانیان، سرمایه‌دار معروف و صاحب ساختمان پلاسکو، 10هزار قطعه بلیت خریده تا بین یهودی‌ها توزیع کند.» سوت شروع بازی که زده شد 40هزار تماشاگر علیه صهیونیست‌ها شعار می‌دادند. این بازی یک سال بعد از جنگ 6روزه اسرائیل و اعراب برگزار می‌شد و حس تنفر تماشاگران تهرانی از صهیونیست‌ها به وضوح قابل مشاهده بود. بازیکن سال‌های دور تیم ‌ملی می‌گوید: «عده‌ای از تماشاگران برای به سخره گرفتن موشه دایان، وزیر امور خارجه وقت رژیم اشغالگر، با یک چشم‌بند وارد ورزشگاه شدند و عده‌ای دیگر چشم‌بندها را روی صورت سگ بستند و به ورزشگاه آمدند. بعد از بازی هم مردم از امجدیه تا چهارراه مخبرالدوله را بستند و به جشن و پایکوبی پرداختند. اغراق نیست اگر بگوییم آن شب تهران تا صبح بیدار بود.»
روشن شکست تیم اسرائیل در امجدیه را بهترین روز تاریخ فوتبال تهران می‌داند: «ایران با شکست اسرائیلی‌ها برای نخستین بار روی بام فوتبال آسیا ایستاد. بعد هم تاج با شکست‌ هاپوئل اسرائیل، قهرمان باشگاه‌های آسیا شد و نوبت به قهرمانی‌های متوالی تیم ‌ملی جوانان در مسابقات آسیایی رسید. به همین دلیل شکست صهیونیست‌ها در امجدیه را بهترین روز تاریخ فوتبال تهران می‌دانم.»