جام چهل‌کلید و بانگ سلام بر حسین ع
نام نذر: آب
محل ادای نذر: محدوده بازار و اطراف آن
خانه‌های تهرانی‌ها در دهه‌های20و 30 هنوز به آب لوله‌کشی مجهز نشده بود. در آن دوران برخی از کسبه به یاد سقای کربلا و همچنین اهل بیت امام حسین(ع) و برای اینکه رهگذران و عابران تشنه نباشند، نذر آب می‌کردند. نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، درباره این نذر می‌گوید: «در فصول گرم سال آن موقع که آب لوله‌کشی به تهران نیامده بود، مردم برای این نذر آب را داخل مشک می‌ریختند و جلوی مغازه آویزان می‌کردند تا رهگذران تشنه‌لب، از آن بنوشند. بعدها که لوله‌کشی و دسترسی به آب آسان‌تر شد،کاسب‌های محدوده بازار و خیابان‌های اطراف آن بشکه‌های گالوانیزه‌ای را کنار مغازه‌شان قرار می‌دادند و یخ تهیه می‌کردند، می‌شُستند و داخل آن بشکه می‌ریختند. این بشکه پر از آب گوارا روی چهارپایه‌ای بزرگ بود. آن زمان کارخانه یخ قالبی در چهارراه جمهوری بود و هر قالب یخ 25زار قیمت داشت که اصطلاحاً به آن یخ بلور می‌گفتند. صبح‌ها قبل از اینکه آفتاب بزند ماشین اینترناش آمریکایی را پر از یخ می‌کردند و برای فروش سر چهارراه‌ها می‌بردند. کسانی که نذر آب کرده بودند هم از این یخ‌فروشان 2قالب یخ می‌خریدند. مردم که می‌خواستند از این آب بخورند، با صدای بلند می‌گفتند، سلام بر حسین... خدا پدرت را بیامرزد. صاحب نذر نیز جواب می‌داد که خدا پدر و مادر تو را بیامرزد. به خوبی به یاد دارم که در دوران کودکی‌ام در گاراژ ایران‌تور در میدان قزوین، کنار این بشکه آب یک جام چهل‌کلید، (جامی که آیات قرآن یا دعاها روی آن حکاکی شده بود) را با زنجیر به بشکه آب بسته بودند و همه با آن آب می‌خوردند. با وجود اینکه روزها بلند بود، تا دم‌دمای غروب دائم در بشکه یخ تازه می‌ریختند که مبادا رهگذران و مردم تشنه بمانند.»
