راز خنده‌های غزه

محسن مهدیان؛  مدیرمسئول

این متن را تصویری  بخوانید.
یکم. حتما عکس‌ها و فیلم‌های تحسین‌برانگیز این روزهای غزه را دیده‌اید: دختری در حال شانه‌کردن موهایش در دل خرابه است. پسرکی از آرزوهایش می‌گوید: «می‌خواهم پزشک شوم.» عروس و داماد در دل ویرانی دست‌به‌دست هم قدم می‌زنند و عکس دخترکی شاد در حال نان‌پختن در میان آوار حملات صهیونیستی دست‌به‌دست می‌شود.
دوم. پدر با جنازه دخترش حرف می‌زند و می‌گوید: «مگر نگفته بودی برایت عروسک بخرم؟ می‌خرم. به‌زودی در مسجد‌الاقصی.» پسرک برای کاهش دردش قرآن می‌خواند. طنین قرآن این روزها در دل غزه، جهانی را به تسکین کشیده است. چشم‌ها از این تربیت قرآنی خیره مانده است. مادری که هر سه فرزندش را از دست داده است، می‌گوید فدای مقاومت. جهانی در حسرت این قدرت ایمانی انگشت به لب مانده است.
سوم. بند اول امتداد بند دوم است. خروجی آن «صبر الهی»، این «امید ایمانی» است. این دو کنار هم، «قدرت توحیدی» را به تصویر می‌کشد. گویی روح توحید در این روزها ظهور کرده است. همه‌جای غزه «ذکر» است. غزه هیچ؛ گویی این اذکار چون چشمه کوثر عالمی را به تسخیر برده است؛ همه‌جا تکثیر شده است. گوشه‌گوشه‌های این عالم و در دل غربت، گویا همه‌جا آینه غزه‌اند.
چهارم. امید به پیروزی این نیست که صرفا لوازم و مقدمات شکست دشمن فراهم باشد. اگر چنین باشد هرطور حساب کنید، اعداد صهیونیست‌ها بیش از این مردم مظلوم است، اما آنچه امید می‌سازد، قدرت ایمان است. «اقدام» و «صبر» است. «مقاومت» است. دل بستن به «سنت‌های قطعی الهی» است. «او» با پیروان حق است. ناصران «او»، از «او» نصرت می‌گیرند و در نهایت، پیروز نهایی‌اند؛  چرا که  نشئه‌های این پیروزی امروز مقابل دیدگان ماست.
پنجم. غزه برای ما مردم ایران سراسر درس است. هرچند ملت ایران طی این چهل و اندی سال همین صحنه‌ها را به نمایش گذاشته‌اند اما همچنان راه بسیار است. «امید ایمانی» غیر از «امید مادی» است و قدرت بالندگی و سازندگی‌اش فراتر از داشته‌های امروز ماست. قدر بدانیم تصاویری را که این روزها از پیش چشم‌ها می‌گذرد. حکیمانه به تماشا بنشینیم که سراسر زیبایی است.