ممنون، اما...

راحت‌ترین کار دنیا این است که بعد از هر شکست و ناکامی یقه مربی را بگیری و او را بازخواست کنی. حتی اگر این حرکت کاملا درست و منطقی هم باشد، باز سهل و آسان است و شاید چندان برازنده به‌نظر نرسد. ما هم در مورد کادرفنی تیم ملی نوجوانان چنین قصدی نداریم اما به هر حال ذکر یکی، دو نکته در مورد حسین عبدی و همکارانش شاید ضروری به‌نظر برسد.
تردیدی نیست که کام‌بک زدن تیم ملی ایران در نخستین بازی مرحله گروهی مقابل برزیل یک اتفاق تاریخی تحسین‌برانگیز بود که طعم شیرین آن به این زودی‌ها از زیر زبان هواداران فوتبال در ایران نخواهد رفت. منصفانه باید گفت بعد از آن برد، به اندازه کافی هم از عبدی و شاگردانش تمجید شد. شاید مردم بخشی از مهری را که در این مدت از تیم ملی بزرگسالان دریغ کرده بودند، نثار تیم نوجوانان کردند و این یک توفیق اجباری و فرصت استثنایی برای شاگردان حسین عبدی بود. با این حال به‌نظر می‌رسد از این فرصت چندان به درستی استفاده نشد. تیم ملی در بازی با انگلستان بازی برده را باخت. درست است که با رقیب گردن‌کلفتی مواجه بودیم اما طبیعتا همانقدر که کام‌بک زدن شیرین و ستودنی است، کام‌بک خوردن هم می‌تواند ایراد داشته باشد. این اتفاق به نوعی در بازی مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل مراکش هم رخ داد و تیم نوجوانان ایران برتری‌اش مقابل حریف آفریقایی را در آخرین دقایق از دست داد. ما حتی خوش‌شانس بودیم که دقایق پایانی گل دوم را نخوردیم و کار به ضربات پنالتی کشید.
از حسین عبدی بابت کیفیت تیمش در بازی با برزیل و نیز رفتار شیک و مدرن خودش مخصوصا در مورد عذرخواهی پس از شکست‌ها ممنونیم اما عملکرد کادرفنی از بعد از بازی با برزیل جای بحث دارد و البته تعداد فراوان مصاحبه‌های عبدی و افق‌های دور و درازی هم که او ترسیم می‌کرد، بازیکنان کم‌سالش را وارد یک فضای تصنعی و فانتزی کرد. حتی سختگیرانه باید گفت چیپ زدن بدهنگام بازیکن تیم ملی هم تقصیر کادری است که تذکرات لازم را به این نوجوانان ماجراجو نداده بود.