پای صحبت‌های پرستار نمونه‌ای که برای کارهای خیرخواهانه و آزادی زندانی‌ها پیشقدم است
مرهم درد و رفیق روزهای سخت
پدربزرگش از کاسبان نیکوکار تهران بود و روحیه دستگیری از دیگران از پدربزرگ به نوه‌اش به ارث رسیده. داوود صانعی، پرستار نمونه بیمارستان قلب شهید رجایی با این روحیه نوعدوستی در شغلش خوش درخشیده و توانسته با کمک همکارانش در کادر درمان در امور خیریه پیشقدم شود. از تهیه ارزاق و کمک هزینه ازدواج و تحصیل گرفته تا آزادی 69زندانی ماحصل تلاش آنهاست.
دردآشنا با بیماران نیازمند
17سال پیش در محل کارش با بیماری مواجه می‌شود که از داربست افتاده و ناتوان شده و اهل و عیالش نیاز به کمک داشتند. کمک به این خانواده، شروعی جدی برای کارهای خیرش بود. خودش می‌گوید: «چند سالی با حمایت همکاران و خانواده‌هایشان به این خانواده و چند فرد کم‌برخوردار کمک کرده و ارزاق می‌فرستادیم. تا اینکه تصمیم گرفتیم کار اساسی‌تر کرده و زندانی آزاد کنیم. در میان این خانواده افرادی بودند که سرپرست خانواده در زندان بود. برای آزادی او مبلغی جمع‌آوری شد و او به آغوش خانواده بازگشت. در این مسیر با ستاد دیه ارتباط گرفتیم و برای زندانیان غیرعمدی که برای مشکلات مالی سال‌ها در زندان بودند، مبالغی جمع‌آوری کردیم. خوشبختانه تا‌کنون حدود 69زندانی آزاد شده و پیگیر آزادی نفرات بعدی هستیم. حدود 90درصد اعضای گروه خیریه ما کادر درمان و خانواده‌های آنها هستند و تعدادشان به 123نفر می‌رسد. پیشنهادهایی که اعضا می‌دهند به اشتراک می‌گذاریم. ازجمله حمایت از مؤسسه خیریه فرخنده(حامی کودکان معلول بی‌سرپرست و بدسرپرست) است. تا جایی که در توان‌مان هست مایحتاج‌شان را تهیه می‌کنیم. برای خانواده‌های کم‌برخوردار هم بسته‌های معیشتی تهیه می‌کنیم.»
حس خوب آزاد کردن آدم‌های دربند
او در ادامه به خاطرات و حس خوبی که با آزادسازی زندانی‌ها برای او و همکارانش رقم می‌خورد می‌گوید: «جرائم مادی و غیرعمد ممکن است برای افراد زیادی پیش بیاید. خاطرم هست یک‌بار جوان 22ساله‌ای که پیک موتوری بود را از زندان آزاد کردیم اما بعدش او مانده بود کجا برود. مادرش از غصه او دق کرده و از دنیا رفته بود؛ نه خانه‌ای داشت و نه خانواده‌ای. با کمک دوستان برای او خانه‌ای اجاره کردیم و مسیر زندگی‌اش تغییر کرد. از مردم می‌خواهم که هر کدام یک قدم کوچکی برای کار خیر بردارند. لازم نیست حتما قدم‌های بزرگی برداشته شود آدم یک قدم کوچک هم که بردارد جامعه به سمتی که باید پیش می‌رود. از طرفی از همین جا می‌خواهم تا هموطنانم در خیابان‌ها حواس‌شان به آمبولانس‌هایی که بیمار جا‌به‌جا می‌کنند باشد. اینها کارشان حیاتی است و یک لحظه هم از کمک به بازگشایی مسیر دریغ نکنند.»
پرستاران بعد از کرونا فراموش شدند
کادر درمان و به‌ویژه پرستاران، از دوره کرونا به بعد بیشتر دیده شدند و به آنها عنوان مدافعان سلامت داده شد. صانعی به این نکته اشاره کرده و می‌گوید: «شاید هیچ جا به این اشاره نشده بود که مدافع سلامت نسبت به آن سرباز شریفی که در مرز خدمت می‌کند یک فرق بزرگی دارد. سرباز برای خانواده خودش هم امنیت می‌آورد ولی پرستار، مریضی و کرونا برای خانواده خودش به همراه می‌برد. یعنی یک کار مضاعفی داشته و از خانواده خودش هم مایه می‌گذارد. در دوران کرونا وعده‌هایی از سوی مسئولان داده شد اما بعد از کرونا کادر درمان و پرستاران دوباره فراموش شدند. بسیاری از پرستاران برای امرار معاش به دردسر افتادند. این برای سلامت جامعه مضر است. کادر درمان از خودگذشتگی می‌کنند و از خودشان مایه می‌گذارند. اما متأسفانه حمایت چندانی از آنها نمی‌شود. همین باعث می‌شود که گاهی پرستاران به فکر مهاجرت بیفتند. برای کادر درمان همیشه این پیشنهادها هست. موقعیتش برای من هم بوده ولی تا امروز به آن فکر نکردم. ترجیح می‌دهم در مملکت خودم برای همنوع هم‌وطن خودم تلاش کنم. بعد از گذشت این همه سال که 25سال است از ورود من به بیمارستان و پرستاری می‌گذرد و از بیمارستان سوانح سوختگی شروع کردم و دیدم آنجا چقدر این کار مقدس است و چقدر خدمت کردن به مریض‌ها برای رشد شخصی خودمان و جامعه لازم است. به این نتیجه رسیدم که اگر فرزندانم بخواهند این رشته را انتخاب کنند ترغیب‌شان کنم و به آنها بگویم اگر خیر دنیا و آخرت‌شان را می‌خواهند به مردم خدمت کنند.
