شادی و نشاط در همه الگوها و شیوه‌های تربیتی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان جامعه‌پذیری افراد تلقی می‌شود. رُکنی ضروری که معیار قرار دادن آن می‌تواند به نشاط در سطح کلان و باروری اجتماعی منتهی شود. داود‌روشنی، روانشناس در این‌باره می‌گوید: «شادی نوعی حالت روانی و هیجانی سرشار از احساسات مثبت و خوشایند است. یکی از کلیدی‌ترین نکات تربیتی که در همه کشورها و فرهنگ‌ها به نیکی شهرت یافته به ما می‌گوید که برای تربیت درستِ فرزندت، ابتدا خود را تربیت کن! بنابراین برای کاربردی کردن مولفه شادی و نشاط در رویه‌های تربیتی و آموزشی فرزندمان ابتدا باید خود، پدر و مادرِ بانشاط و شادابی باشیم. بدیهی‌ترین اثرِ رعایت این مولفه در فرایند تربیت، شخصیت‌سازی بر پایه خلاقیت، نوآوری، مسئولیت‌پذیری، انعطاف و عزتمندی است. اغلب فرزندانی که در محیط های خانوادگی شاد و با تکنیک‌های مهیج و سرگرم‌کننده و البته متناسب با ارزش‌های پذیرفته شده جامعه در ابعاد قانونی و شرعی، پرورش می‌یابند، آینده‌سازانی با مختصات شخصیتی عاری از نشانه‌های جدی افسردگی، پریشانی، پرخاشگری و ضداجتماعی هستند.»
روشنی ادامه می‌دهد: «نتایج بسیاری از پژوهش‌های حوزه علوم انسانی و روانشناسی در همین ارتباط به جمله «کودکان شاد، همان دانش‌آموزان خوب و موفق و بزرگسالانِ مسئولیت‌پذیر و مستقل هستند.» و یا جملات مشابه معنایی، منتهی می‌شود. براساس همین نتایج، عوامل بیرونی بیش از عوامل درونی، زمینه‌ساز بروز شادی در کودک و تقویت روحیه شادابی آنها می‌شود. پس از محیط و افراد پیرامون کودک و خود غافل نشوید. مثبت‌اندیشی، ورزش، شناسایی علاقه‌مندی‌ها و در مسیر آنها حرکت کردن، هدفمندی، تعیین اوقات تفریح در کنار تحصیل و کار، شکرگذاری، مهربانی، مهارت آموزی، تعیین پاداش و تشویق‌های متناسب و طبیعت‌گردی، زمانبندی در استفاده از ابزار دیجیتال و واقع‌نگری در شکل‌گیری انتظارات از مهم‌ترین شیوه‌های پرورش کودک شاد و سرحال است.»
کودک شاد؛ دانش‌آموز موفق و بزرگسال مسئولیت‌پذیر
در همینه زمینه :
یادداشت روز
سایبری