محمدعلی بهمنی
شعر باید زنده بماند
تولد: 27فروردین1321
ویژگی: شاعر و ترانه‌سرا و دارنده تندیس خورشیدمهر به‌عنوان برترین غزل‌سرای ایران و...
آثار: باغ لال، عامیانه‌ها، گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود، غزل، دهاتی و...
تذکره: شاعر و ترانه‌سرایی که شعرها، ترانه‌ها و سروده‌هایش بارها توسط خوانندگان مختلف اجرا و در اذهان ماندگار شده است و شاید هر روز دانسته و ندانسته بسیاری از ترانه‌هایش را زمزمه کنیم. محمدعلی بهمنی با وجود کسالت قرار گفت‌وگو را می‌پذیرد و با خونگرمی جنوبی مثال‌زدنی‌اش، هر چند کوتاه پذیرایمان می‌شود.از او درباره ارتباطش با فریدون مشیری و اینکه نبوغش در شاعری توسط این شاعر بنام کشف شده می‌پرسیم، با لبخند خاطراتش را مرور می‌کند و می‌گوید:« 9ساله بودم که پدرم به‌جای مدرسه مرا به چاپخانه فرستاد». در چاپخانه «تابان» سرگرم کار شدم جایی که مجله مرحوم مشیری چاپ می‌شد. مرحوم مشیری برخی نوشته‌های من را خوانده بود و به من گفت که می‌توانی شعر بگویی. بعد هم چندبار از من پرسید که شعری گفته‌ای؟ با خجالت گفتم: «هر چقدر سعی می‌کنم موفق نمی‌شوم.» مرحوم مشیری گفت: «به کسی که دوستش داری فکر کن تا بتوانی شعر بگویی.» در آن سن و سال مادرم همه عشقم بود. به مادرم فکر کردم و نخستین شعرم را به تشویق مرحوم مشیری برای مادرم گفتم.»
«شهر شعر» حرکت خوبی است
صدای استاد به زحمت از پشت گوشی شنیده می‌شود و دلمان نمی‌خواهد بیش از این اسباب زحمت شویم اما وقتی نظرش را درباره حال و هوای این روزهای شهر و پویش شهر شعر می‌پرسیم، می‌گوید: « قطعا برگزاری این پویش‌ها برای زنده نگه‌داشتن شعر اتفاق خوبی است.» سرفه می‌کند و ادامه می‌دهد: «برنامه‌های فرهنگی و ادبی توسط هر شخص و نهاد و با هر نگاه و زاویه‌ای که انجام شود، حتی اگر نقاط ضعفی هم داشته باشد یا خیلی‌ها موافق آن نباشند، حرکت خوبی بوده و من خوشحالم که این برنامه اجرا شده است.»
