مرجع بینقص تهرانشناسی
علیرضا زمانی-تهرانپژوه
استاد عبدالله انوار اگرچه دیگر میان ما نیست و از فیض وجود ایشان و دانش بیبدیلشان محروم شدهایم، اما یاد و خاطره و آثار ماندگار ایشان همیشه همراه ما اهالی تهران خواهد بود.
در سالهای پایانی حیات استاد انوار این توفیق را داشتم که به همراه جمعی از اهالی رسانه و مدیران شهری چندین بار دیداری با ایشان داشته باشم. خانه استاد در محله آجودانیه، محل رجوع بسیاری از اهالی علم و تهرانپژوهان بود و آنها خاطرات فراوانی از این خانه و صحبتهای استاد بهخاطر دارند. خاطرم هست که در جشن تولد نودسالگی ایشان که به همراه تعداد زیادی از تهرانپژوهان و اهالی رسانه در خانه تاریخی امینالضرب حضور داشتیم، دور هم آرزو کردیم که سالروز یکصد سالگی ایشان را در همان مکان تاریخی ارزشمند جشن بگیریم؛ آرزویی که تحقق نیافت.
درباره استاد انوار و فعالیتهای گسترده ایشان در حوزه فرهنگ و علم و نیز وجهه تهرانپژوهی ایشان، بسیاری از بزرگان صحبت کردهاند اما آنچه در کنار دانش فراوان ایشان، سبب تمایز و محبوبیت ایشان در میان اهالی علم و فرهنگ و رسانه شده بود، تواضع ایشان بود. این موضوع در دیدارها و نشستهای مختلف نماد عینی داشت. بهخاطر دارم تا وقتی که از ایشان سؤالی نمیشد، شروع به صحبت نمیکردند و درصدد نفی و یا در مقام پاسخگویی به استادان دیگر نبودند.
ایشان با توجه به اینکه مدت زیادی در بخش اسناد کتابخانه ملی حضور داشت و با توجه به اینکه مسیر خانه خود از شمیران تا کتابخانه ملی در خیابان سیتیر را هر روز با پای پیاده طی کرده بودند، اطلاعات میدانی و اسنادی دقیقی از تهران داشتند و اشراف به اسناد و منابع تهران و همچنین حضور و درک بسیاری از فضاهای شهری تهران، سبب شده بود تا در حوزه تهرانشناسی بهعنوان مرجعی کامل و بینقص شناخته شوند.
امروز اگرچه استاد انوار در کنار ما نیست، اما سخنرانیها، صحبتها و آثار ایشان که به تهران زیبای ما هویتی مضاعف بخشیده، سبب شده تا تهران، شهری دوستداشتنیتر و پرخاطره برای ما اهالی تهران باشد. یاد و نامش گرامی.