اسرائیلی که من دیدم نه صلح، نه حرف اضافه!

علی‌الله سلیمی؛ روزنامه‌نگار

کتاب «اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه!» حاصل مشاهدات عاطف حزین (خبرنگار مصری) است که در سال ۱۹۹۶ به فلسطین اشغالی سفر کرده و هم در شهر‌های صهیونیست‌نشین (از قبیل تل‌آویو) حضور یافته و هم در شهر‌های فلسطینی‌نشین (مانند غزه).
او که به تعبیر خودش برای «شناخت آینده روند صلح» راهی سرزمین‌های اشغالی شده، در طول سفر، هم با شخصیت‌های سیاسی فلسطینی و غیرفلسطینی و هم با مردم عادی دیدار و گفت‌وگو داشته و مشروح این گفت‌وگو‌ها را در کتاب خود درج کرده است. به این ترتیب، با خواندن کتاب او، شناختی دقیق‌تر از آنچه در سرزمین‌های اشغالی می‌گذرد به‌دست خواهیم آورد و برای کسانی که در صحنه جنگ حضور دارند (اعم از جنگ نظامی، سیاسی، فرهنگی یا اقتصادی) یکی از مهم‌ترین مسائل، شناخت دشمن است.
 «دشمن‌شناسی» از حیاتی‌ترین کلید‌های موفقیت در نبرد به‌شمار می‌رود و این بر کسی پوشیده نیست. آنچه اهمیت این کتاب را بیشتر می‌کند، این است که «دشمن‌شناسی» تبدیل به کلیدواژه‌ای شده و مخاطب درباره «دشمن» شناخت می‌دهد. این درحالی است که در برخی کتاب‌های دشمن‌شناسانه تنها چیزی که رخ نداده، «شناخت» است.
رژیم صهیونیستی بدون تردید بزرگ‌ترین دشمن حال حاضر ما در صحنه منطقه‌ای (و به یک معنا، در صحنه جهانی) به‌شمار می‌رود؛ دشمنی که تمامی ابعاد و عرصه‌ها را در برگرفته است. این دشمنی نه‌تنها یک دشمنی دینی و سیاسی، بلکه حتی یک دشمنی ملی است و این باید قاعدتا برای کسانی که به بُعد ملی‌گرایانه توجه دارند نیز حائز اهمیت باشد. راه‌های مختلفی برای شناخت این دشمن وجود دارد اما شاید یکی از بهترین راه‌ها، بررسی نکاتی باشد که صهیونیست‌ها درباره خود گفته و نوشته‌اند یا کسانی با حضور در بین آنها یا مناطق تحت سیطره‌شان، قلمی کرده‌اند. این کتاب توسط وحید خضاب ترجمه شده و انتشارات شهید کاظمی آن‌را منتشر کرده است.