بازگشت باشکوه

کسب 2مدال طلا و نقره در پرتاب دیسک، یکی از اتفاقات خوشایندی بود که در بازی‌های آسیایی هانگژو برای کاروان ایران رخ داد اما مهم‌تر از این 2مدال، بازگشت حسین رسولی به صحنه رقابت بود. رسولی پرتابگری است که سال97 با مدال طلا و رکوردزنی در مسابقات قهرمانی جوانان آسیا چهره شد اما تا ظهر دوشنبه این هفته که در هانگژو داخل فنس برود، دیسک به‌دست بگیرد و یک طلای غیرمنتظره ببرد، خبر چندانی از او نبود. شاید خیلی‌ها فراموش کرده بودند که دوومیدانی و پرتاب دیسک استعدادی به این نام هم داشته است و از حضور او در میدان تعجب کردند.
امید اصلی مدال طلای پرتاب دیسک احسان حدادی بود. او با اینکه در چند سال گذشته پرتابی بالای 60 متر نداشت، ولی در چند‌ماه گذشته آماده نشان داده بود و به‌نظر می‌رسید گرفتن پنجمین مدال طلای بازی‌های آسیایی و رسیدن به‌عنوان بهترین ورزشکار ایرانی در تاریخ این بازی‌ها، انگیزه کافی به حدادی داده است تا او برای قهرمانی بجنگد. حدادی در پرتاب دوم رکورد 61متر و 82سانتی‌متر را ثبت کرد و به صدر جدول رفت و تا پرتاب چهارم رسولی هم صدرنشین بود، اما پرتاب رسولی چند سانتی‌متری بیشتر بود؛ 62متر و 4سانتی‌متر. این پرتاب، هم طلا را از حدادی گرفت و هم عنوان بهترین ورزشکار ایران را. رسولی با این پرتاب به قهرمانی بازی‌ها رسید و طرفداران دوومیدانی در ایران را شگفت‌زده کرد. این طلا و این پرتاب رسولی یعنی بازگشت دوباره او به پرتاب دیسک و داشتن یک جانشین مطمئن برای حدادی. البته رکوردی که رسولی در هانگژو زد، از رکورد 5سال پیش او کمتر بود. رسولی در جوانان با رکورد 62متر و 29سانتی‌متر قهرمان آسیا شده بود. او موقع پرتاب ششم در سینه احساس درد داشت و بعد از مسابقه گفت اگر مصدوم نبود، می‌توانست پرتاب بهتری انجام بدهد: «انتظار بیشتری از خودم داشتم. به‌دلیل آسیب‌دیدگی در سینه نتوانستم پرتاب ششم را به‌خوبی انجام دهم.» یکی از نفراتی که از طلای رسولی خوشحال شد، هادی سپهرزاد، مربی او و مدیر تیم‌های ملی بود که روی سکوها نشسته بود. خوشحالی او بعد از پرتاب رسولی که به طلا منجر شد، از چشم دوربین‌های حاضر در زمین دور نماند. رسولی از تلاش مربی و خودش برای این مدال گفت: «می‌دانستم که مدال طلا می‌گیرم چون خیلی زحمت کشیده بودم و با مربی‌ام روزهای سختی را گذرانده بودیم.»

   رکورد نشکست
اگر دیسک احسان حدادی چند سانتی‌متر جلوتر می‌رفت، حالا او با مدال طلا، لقب بهترین ورزشکار ایران در بازی‌های آسیایی را داشت اما او در هانگژو دوم شد و حالا با 4مدال طلا و یک نقره کنار محمد نصیری جای دارد که او هم 4طلا و یک نقره در وزنه‌برداری گرفته است. بعد از آنها هم اسکندر فیلابی با 4مدال طلایی که در کشتی گرفته، در رده سوم است. حدادی از بازی‌های آسیایی۲۰۰۶ دوحه، ۲۰۱۰ گوانگژو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا طلا گرفته بود و این بار در هانگژو روی سکوی دوم رفت. هرچند حدادی نتوانست یک رده بالاتر از نصیری برود اما همچنان بهترین چهره تاریخ دوومیدانی ایران است. او مهم‌ترین مدال را برای این رشته به‌دست آورده؛ نقره المپیک2012 لندن که تنها مدال المپیکی این رشته است. حدادی مدال برنز جهانی2011 را هم دارد. مدال‌های طلای مسابقات قهرمانی 2005، 2007، 2009، 2011، 2017 و 2019 آسیا هم به نام او نوشته شده است.

   خداحافظی کردی؟
پایان مسابقات پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی، لحظه‌های دراماتیکی را برای ایرانی‌ها و حاضران در استادیوم هانگژو رقم زد. حدادی پرچم را به‌دست گرفت، حسین رسولی و دیگر پرتابگران را در آغوش گرفت، داخل فنس رفت، کفش‌هایش را در آورد و آنها را به نشانه خداحافظی رو به تماشاگران تکان داد. اشک‌هایی که او می‌ریخت و بوسه‌هایی که به روی دایره پرتاب و پرچم می‌زد، لحظاتی همه را احساساتی کرد. حدادی در استادیومی که پر از جمعیت بود و در میان تشویق‌های آنها از پرتاب دیسک و دایره پرتاب برای همیشه خداحافظی کرد و گفت: «دلم برای دایره‌ای که در آن سال‌ها و سال‌ها چرخیدم، توری که در آن پرتاب می‌کردم و این تماشاچیان که با احساس طی سالیان گذشته تشویقم می‌کردند، خیلی تنگ می‌شود.» او حتی تأکید کرد که بعد از 22سال می‌خواهد به دست‌ها‌ و پاهایش استراحت بدهد اما چند دقیقه بعد از ماندن گفت و از حضور در بازی‌های المپیک پاریس: «المپیک در پیش است، امیدوارم با وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک در تهران صحبتی داشته باشم. اگر بتوانم می‌ایستم و ادامه می‌دهم. می‌توانم سهمیه المپیک بگیرم.» حدادی که وسط مسابقه گفته بود 4طلا را برای خودش گرفته و طلای پنجم برای خداست، حالا هم از مدالی که گرفته راضی است: «به‌خود خدا هم گفته بودم که هر مدالی بگیرم، تقدیم خودش می‌کنم. خودش نقره داد و من هم به‌خودش تقدیم می‌کنم.»

   گزارشگر بی‌خبر
مسابقات پرتاب دیسک هم از شبکه ورزش پخش شد و هم شبکه3 که 2گزارش متفاوت داشت. برخلاف شبکه ورزش، گزارشگر شبکه3 با کمترین اطلاعات مسابقه را گزارش کرد. او تا لحظه‌ای که حسین رسولی پرچم به‌دست شود، نمی‌دانست مسابقه در یک گروه برگزار می‌شود و منتظر بود مسابقات دیگر تمام و قهرمان معرفی شود. او از خداحافظی حدادی هم بی‌خبر بود و تصور می‌کرد احسان به‌خاطر مدال نقره و خوشحالی از دومی اشک می‌ریزد. بعد از اینکه مدیران شبکه سرود قهرمانی را پخش کردند، تازه آقای گزارشگر متوجه قهرمانی و نایب‌قهرمانی پرتابگران شد ولی باز هم بدون هیچ هیجان و شوق و ذوقی!