آنهایی که وقت‌شان ارزش ندارد

دکتر اسماعیل امینی | طنز پرداز  و مدرس دانشگاه:

اواخر دهه‌ شصت بود؛ در آن دوران که هنوز مترو و اتوبوسرانی بخش خصوصی نداشتیم و اتوبوس‌های شرکت واحد خیلی مهم بودند. اول خط ایستاده بودم، در صف طولانی مسافران و چند اتوبوس پشت سرهم ایستاده بودند، اما مسافر سوار نمی‌کردند. فقط روشن بودند و دود گازوئیل به خورد مردم می‌دادند. راننده‌ها در دکه رئیس خط جمع شده بودند و چای می‌خوردند و گپ می‌زدند. رفتم به رئیس خط گفتم: خیلی وقت است که در صف هستیم. چرا برای وقت مردم ارزش قائل نیستید؟ رئیس خط گفت: کسی که برای وقتش ارزش قائل است، اتوبوس سوار نمی‌شود. این جمله طلایی در گوشم طنین انداخت و الان بیش از 30‌سال است که خیلی جاها آن را برای خودم تکرار می‌کنم. از نگاهِ آن رئیس خط و بسیاری از کسانی که رئیس هستند، مردم 2دسته‌اند: آنهایی که برای وقت‌شان و برای خودشان ارزش قائلند و آنهایی که نه وقت‌شان ارزش دارد و نه خودشان.

رئیس‌ها هیچ جا در صف نمی‌ایستند، چون وقت‌شان ارزش دارد. حتی موقع ورود به اداره از ماشین پیاده نمی‌شوند که کارت بزنند. آنها دنبال جای پارک ماشین نمی‌گردند، چون جای پارک ماشین‌شان اختصاصی است. آنها حتی ماشین‌شان را پارک نمی‌کنند، چون وقت‌شان ارزش دارد. رئیس‌ها وقتی هوس می‌کنند که درس بخوانند و دکتر بشوند، ناگهان پذیرفته می‌شوند چون یک تلفن مخصوص کارشان را هماهنگ می‌کند. آنها در آزمون و مصاحبه شرکت نمی‌کنند، چون وقت‌شان ارزش دارد. آنها در کلاس هم شرکت نمی‌کنند، مطالعه و امتحان و تکلیف و مقاله هم ندارند، رساله دکتری‌شان را هم کسانی برای‌شان می‌نویسند که وقت‌شان ارزش چندانی ندارد. فرزندانِ رئیس‌ها هم مثل خودِ رئیس‌ها وقت‌شان ارزشمند است. پس بدون آزمون و با یک تلفن مخصوص، ناگهان تیزهوش می‌شوند و استعداد درخشان می‌شوند و در مدرسه خاص و خواص، پذیرفته می‌شوند.

فرزندانِ رئیس‌ها از همان دوران نوجوانی، احساسِ تکلیف و حتی احساسِ مسئولیت می‌کنند و مسئولیت می‌پذیرند و مسئول می‌شوند. آنها چون وقت‌شان ارزش دارد، منتظر نمی‌مانند که درس بخوانند و بزرگ‌تر بشوند و تجربه کسب کنند و بعد، مسئول بشوند. آنها که مثلِ ما نیستند، اول مسئول می‌شوند و مدیر می‌شوند، بعد تجربه می‌اندوزند و بعد هم درس می‌خوانند و متخصص می‌شوند و دریای علم و دانش می‌شوند در این سوی و آن سوی اقیانوس‌ها. بعضی از آنها که وقت‌شان خیلی ارزشمندتر از بقیه است، اصلاً از همان بدو تولد، در آن سوی اقیانوس‌ها چشم به جهان می‌گشایند و دل از والدین می‌ربایند و مردم را از نگرانی برای آینده تصدی مسئولیت‌های مهم درمی‌آورند. همان مردمی که اگر چه وقت‌شان و این اواخر حتی پول‌شان، ارزش چندانی ندارد، اما ارزش مدیران ارزشمندی را که وقت‌شان ارزش دارد، می‌دانند لابد!