قصه شهر
دانش‌آموزان لرستان؛ شاگرد اول‌های همیشگی
بیشتر مدارس شهرستان‌های الیگودرز و نورآباد در لرستان، از مدرسه بودن فقط یک چهاردیواری و سقف آهنی دارند و پنجره‌های کوچکی که در سرمای استخوان سوز زمستان کیپ می‌شوند و هوا که گرم باشد، می‌شوند روزنی برای هوای تازه. مدارس کانکسی در روستاهای صعب‌العبور، با اینکه قرار است جای خالی ساختمان‌های آجری و سیمانی مدارس را پر کنند، اما مشکلات‌شان در اوج سرما و گرما
چند برابر می‌شود. یک کلاس قابل استفاده که شیشه ندارد، بخاری ندارد و تعدادی از آنها آنقدر کج و زخم‌خورده شده‌اند که دیگر قابل استفاده نیستند. به پنجره‌های کلاس نایلون می‌چسبانند تا جلوی باد و باران را بگیرد؛ تلاشی برای اندک تغییر و اصلاح. گاهی هم تابستان‌ها کلاس به‌خاطر گرمای اتاقک آهنی در فضای باز برگزار می‌شود. می‌گویند بیشترین مدارس کانکسی در لرستان و در همین شهرستان‌های الیگودرز و نورآباد است. کمبود اعتبارات و راه سخت و صعب العبور سختی ساخت مدارس در این شهرستان‌ها را
چند برابر می‌کند، با این همه، بچه‌ها و معلم‌ها یک روز را هم جا نمی‌اندازند؛ از راه دور و نزدیک خودشان را به مدرسه می‌رسانند. معلم‌هایی که در تمام روزهای سال این سختی را به جان می‌خرند تا همه کودکان حتی در دورافتاده‌ترین روستاهای کشورمان حق تحصیل داشته باشند و کودکانی که گرما و سرما را صبورانه تحمل می‌کنند تا آینده‌شان را بسازند و برایشان فرقی ندارد که دیوارهای فلزی کانکسی که حالا کلاس درس‌شان است، زمستان‌ها با بخاری نفتی گرم شود یا هرم گرمای تابستان داغی‌اش را بریزد روی تن این دیوارها. آنها دلشان به همت خیرانی گرم است که در کل کشور در حال نوسازی و ساخت مدارس‌اند و امید دارند که در شهر و روستای آنها هم مدارس کانکسی جایشان را به ساختمان‌های دائمی برای تحصیل بدهند.
در همینه زمینه :
