به دلسوزی محیط بان

امروز (31جولای) با عنوان روز محیط‌بان نامگذاری شده است. معمولا در این روز در سراسر جهان مراسم خاصی مانند روشن‌‌کردن شمع و یک دقیقه فکرکردن به محیط‌بانانی که حین انجام وظیفه، جان باخته‌اند تا کاشت یک درخت به‌عنوان ادای احترام به محیط‌بانان جهان، آموزش‌های عمومی و بحث وگفت‌وگو و چانه‌زنی با مسئولان انجام می‌شوند.
حدود 11درصد از کل مساحت ایران (1648000کیلومتر) را مناطق چهارگانه‌ حفاظت شده تشکیل می‌دهند که برای کنترل و حفاظت گیاهان و جانوران و منابع طبیعی آن، به استناد آمار موجود حدود 3هزار محیط‌بان در استخدام این شغل دشوار و حساس هستند که در مقایسه با تعداد آنها در کشورهای پیشرفته، بسیار کم و حدود یک به 5 است. محیط‌بانان به واسطه اقلیم منحصربه‌فرد این سرزمین شرایط خاصی را تجربه می‌کنند و ممکن است در منطقه حفاظت شده کشور از دمای ۲۰- درجه (بخش‌هایی از فیروزکوه) تا بالای ۵۰درجه (بخشی از کویر در تابستان) را در فصل‌های مختلف تجربه کنند. این در حالی است که شرایط کم و بیش مشابهی در استان‌های مختلف وجود دارد. در کشور ما برای نظارت هر ۱۰ تا ۱۱هزار هکتار منطقه حفاظت شده، به‌طور متوسط یک محیط‌بان وجود دارد؛ درحالی‌که استاندارد جهانی برای هر هزار هکتار عرصه خشکی یک نفر نیرو و برای هر ۵۰۰هکتار عرصه تالابی و آبی یک نفر را پیشنهاد کرده و این به آن معناست که در کشور ما اغلب محیط‌بانان مجبور به اضافه‌کار و پذیرش مسئولیت مضاعف با حقوق حداقلی هستند. علاوه بر اینها محیط‌بانان با خطرات مختلفی هم روبه‌رو هستند و شکارچیان غیرمجاز و درگیری‌های مسلحانه، سقوط از ارتفاع، تصادف با موتورسیکلت، شرایط جوی نامساعد و دیگر اتفاقات، سختی این حرفه را دو‌چندان کرده است. با وجود خلأ‌های قانونی و نبود لوازم و تجهیزات مورد نیاز و به تعداد کافی اما، محیط‌بانان با ازخودگذشتگی بسیار بر سر پیمان خود نه فقط از سر وظیفه که از سر عشق، ایثار و غیرت ایستاده‌اند. اتفاقاتی که برای محیط‌بانان رخ می‌دهد نشان‌دهنده ضعف قانونی در این زمینه است، از سوی دیگر تجهیزات لازم در اختیار آنها قرار نمی‌گیرد و آنها از اسلحه و ماشین‌های مناسب برخوردار نیستند و متأسفانه شکارچیان، بسیاری از تجهیزات را در اختیار دارند که باید برای مقابله با آنها قوانین محکم‌تری تصویب شود؛ البته شرایط نسبت به قبل بهتر شده ولی همچنان جای کار دارد.