حقِ گمشده!

موضوع حق پخش تلویزیونی یک‌بار دیگر به سوژه روز در فوتبال ایران تبدیل شده است. رئیس سازمان خصوصی‌سازی اخیرا روی آنتن زنده تلویزیون، باز هم اختصاص حق پخش به باشگاه‌ها را یک ضرورت مهم دانسته است. این یکی از شعارهای مهم مهدی تاج برای بازگشت دوباره به فدراسیون فوتبال هم بود اما این روزها حداقل فدراسیون این موضوع را کاملا فراموش کرده است. ماجرای حق پخش، بالاخره چه زمانی تمام می‌شود؟ موضع تلویزیون در این مورد چیست؟ آیا راهکاری همیشگی برای راضی نگه‌داشتن همه طرفین این ماجرا وجود دارد؟
   یکی از مزیت‌های مهم پدیده‌ای مثل حق پخش تلویزیونی، مشخص‌شدن تمایزها بین تیم‌های مختلف است. مثلا تیمی که فصل را در رده بالاتری تمام می‌کند، باید برای فصل جدید حق پخش بیشتری داشته باشد. از این گذشته، تیمی که هوادار زیادی دارد و تماشاگران خواهان دیدن بازی‌اش هستند نیز باید حق پخش بیشتری نسبت به سایرین بگیرد. پس موفقیت در زمین و داشتن هوادار در بیرون زمین، ملاک‌های مهم دریافت حق پخش هستند؛ ماجرایی که خودش یک سنگ محک خوب برای سنجیدن تیم‌های مختلف خواهد بود. با این حال، فعلا چنین تمایزی بین تیم‌ها در این زمینه درنظر گرفته نمی‌شود.
   موضع صداوسیما این است که ماجرای حق پخش در فوتبال ایران، حقیقتا کمکی از دولت به دولت است؛ چرا‌که بیشتر باشگاه‌ها مالکیت دولتی دارند. خود مهدی تاج هم مدتی قبل گفته بود که یک باشگاه صنعتی با تزریق صدها میلیارد تومان در هر سال از سوی دولت، نباید از تلویزیون دولتی هم پول دریافت کند. با این حال، تکلیف سایر باشگاه‌ها در این زمینه چه می‌شود؟ یک باشگاه خصوصی مثل تراکتور، چرا باید قربانی این اتفاق شود؟ پرسپولیس و استقلال ساعت‌ها آنتن تلویزیون را پر می‌کنند و برای رسانه مخاطب می‌آور‌ند اما هیچ درآمدی در این زمینه ندارند.
   نگرانی بعدی در مورد حق پخش، عملکرد مدیران فوتبال ایران است. ماجرای بورس تأثیر مثبتی روی فوتبال ایران نداشت و فقط رقم قراردادها را در استقلال و پرسپولیس به شکل وحشتناکی بالا برد. این داستان نباید در مورد حق پخش تکرار شود. در حقیقت چنین درآمدهایی باید زیرساخت‌های باشگاه را عوض کند اما مدیران فوتبال ایران متخصص به باد دادن این درآمدها در کمترین زمان ممکن هستند!