بیرانوند علیه طلسم «شماره‌یک»ها
بهروز رسایلی| در فاصله دو روز به اولین بازی ایران در جام‌جهانی، به‌نظر می‌رسد علیرضا بیرانوند دروازه‌بان اول تیم‌ملی در این مسابقات خواهد بود. به این ترتیب خبری از سوپرایز نیست و گلر پرسپولیس که تقریبا در تمام مسابقات انتخابی و تدارکاتی فیکس بود، برابر مراکش از دروازه تیم‌ملی ایران حفاظت خواهد کرد. این قطعا یک خبر خوش برای بیرو محسوب می‌شود، اما در عین حال مرور سرنوشت «شماره‌یک»های ایرانی در جام‌های جهانی قبلی ممکن است ته دل او را خالی کند. واقعیت آن است که حضور فیکس در دروازه تیم‌ملی در مرحله نهایی جام‌جهانی زیاد برای گلرهای ایرانی خوش‌یمن نبوده؛ چه اینکه هر 4دروازه‌بان اول ایران در تاریخ این مسابقات، در فاصله کوتاهی بعد از پایان رقابت‌های جام‌جهانی جایگاه‌شان را در تیم‌ملی از دست داده‌اند. هیچ‌کدام از این دروازه‌بان‌ها بعد از جام‌جهانی نتوانستند برای مدت طولانی موقعیت خودشان را حفظ کنند و طبعا هیچ گلری تا به حال نتوانسته در دو دوره جام‌جهانی برای ایران به‌میدان برود. حالا اما همه امیدواریم بیرانوند چنان درخششی در روسیه داشته باشد که این طلسم را باطل کند و برای سال‌های طولانی دروازه‌بان اول ایران باقی بماند. او هم سن و سال مناسبی دارد و هم از روحیه مطلوبی برای شکستن این طلسم برخوردار است.
ناصر حجازی: مرحوم حجازی در جام‌جهانی 1978آرژانتین گلر اصلی تیم‌ملی ایران بود. او اگرچه در 3بازی 8گل دریافت کرد، اما نیمی از این گل‌ها از روی نقطه پنالتی زده شد و البته نمایش درخشان ناصرخان در بازی با هلند مورد تمجید رسانه‌ها قرار گرفت. حجازی آن زمان 28ساله بود و در اوج قرار داشت، اما بعد از جام‌جهانی کم‌کم مشکلاتی برایش به‌وجود آمد. او البته در جام ملت‌های آسیا در سال1980 کویت هم گلر تیم‌ملی باقی ماند و با این تیم به مقام سومی دست یافت، اما پس از آن به‌خاطر قانون عجیب ممنوعیت حضور بازیکنان بالاتر از 27سال در تیم‌ملی، در بهترین سال‌های فوتبالش ناچار به ترک این تیم شد.
احمدرضا عابدزاده:طلسم جام‌جهانی برای «شماره‌یک»ها حتی به دروازه‌بان اساطیری فوتبال ایران هم رحم نکرده است. احمدرضا عابدزاده در جام‌جهانی 98فرانسه گلر تیم‌ملی بود. او بازی اول با یوگوسلاوی را به‌دلیل مصدومیت از دست داد، اما به مسابقه دوم رسید و سهم به‌سزایی در پیروزی تاریخی تیم ایران مقابل آمریکا ایفا کرد. هنوز مهار هندبالی عقاب آسیا در آن بازی از حافظه هواداران پاک نشده است. با این وجود عابدزاده هم بعد از جام‌جهانی دیگر جایی در تیم‌ملی نداشت. مرحوم پورحیدری و جلال طالبی در آن سال‌ها به ندرت عابدزاده را به تیم‌ملی دعوت کردند و او با وجود آنکه دو قهرمانی پیاپی با پرسپولیس به‌دست آورد، در مسابقه مهم دیگری برای تیم‌ملی بازی نکرد. دروزاه‌بان اول تیم‌ملی در بازی های آسیایی بانکوک 98 غلامپور و در جام‌ملت‌های آسیا در سال2000 پرویز برومند بود.
ابراهیم میرزاپور:دروازه‌بان مورد علاقه میروسلاو بلاژوویچ و برانکو ایوانکوویچ در جام‌جهانی 2006آلمان سنگربان اصلی تیم‌ملی ایران بود. در همه سال‌هایی که میرزاپور حراست از دروازه ایران را بر عهده داشت، انتقادات بسیار زیادی از او به‌عمل می‌آمد و خیلی‌ها مدعی بودند کادرفنی تیم ملی باید به دیگر گلرها اعتماد کند. با این وجود مرغ مربیان کروات یک پا داشت و میرزاپور با تیم‌ملی به آلمان رفت. نهایتا هم نمایش ضعیف میرزاپور در این جام، به‌خصوص در بازی با مکزیک که آن اشتباه منجر به گل را انجام داد، برای همیشه دوران او در تیم‌ملی را تمام کرد. برانکو بعد از جام‌جهانی رفت و امیر قلعه‌نویی که جانشین او شده بود، حسن رودباریان را دروازه‌بان اول تیم‌ملی در جام ملت‌های2007 آسیا کرد.
علیرضا حقیقی:در فاصله چند ماه تا جام‌جهانی 2014برزیل، شاید نمی شد گلر اول تیم ملی را حدس زد اما درخشش در اردوها و بازی های دوستانه کی‌روش را مجاب کرد تا حقیقی را انتخاب کند. علیرضا حقیقی در بازی با نیجریه کلین‌شیت کرد و در بازی درخشان با آرژانتین هم تنها مقهور آن ضربه استثنایی لیونل مسی شد. با این وجود نمایش او برابر بوسنی چندان خوب نبود. 6ماه بعد از بازی‌های برزیل، جام ملت های آسیا آخرین حضور رسمی حقیقی در تیم ملی بود. اصرار او به بازی در اروپا در سه سال قبل و بی اعتنایی به پیشنهادهای لیگ داخلی باعث شد تا در لیست اولیه و 35نفره تیم‌ملی برای جام‌جهانی روسیه هم جایی نداشته باشد.
پـدر سـالار!
امیر عابدزاده در مسکو به فکر تاریخ‌سازی است، اما احمدرضا در متل قو به مشتریانش می‌رسد
حالا دیگر احمدرضا عابدزاده را باید معروفترین «پدر» فوتبال ایران دانست؛ کسی که 20سال پیش در جام‌جهانی فرانسه غوغا کرد و حالا پسرش درست در همان آوردگاه در روسیه منتظر فرصت خودنمایی است. امیر عابدزاده امسال به شکلی غیرمنتظره در فهرست 23نفره تیم‌ملی برای حضور در مسابقات جام‌جهانی قرار گرفت، اما واکنش احمدرضا به این موضوع بسیار معمولی‌تر از حد تصور بود. عقاب آسیا خونسرد است، درست مثل آن روزهایی که سخت‌ترین و نفسگیرترین میادین را با آن لبخند جاودانه‌اش پشت سر می‌گذاشت. فضای فوتبال ایران در این سال‌ها حسابی لوس بوده؛ تا آنجا که پدر فلان فوتبالیست در حمایت از پسرش به سرمربی پرسپولیس پیامک تهدید‌آمیز می‌زند. در چنین فضایی اما احمدرضا عابدزاده مطلقا بی‌خیال پسرش است. او که از اول روی استقلال امیر تاکید ویژه‌ای داشت، نه در تهران به کمپ تیم‌ملی سر زد و نه تلاش کرد برای ملحق شدن به پسرش برنامه‌ای برای سفر به روسیه بریزد. در سرزمین تزارها، همه از امیر درمورد پادشاه دروازه ایران در دهه70 سوال می‌کنند، خود احمد اما کاملا بی‌تفاوت، درگیر زندگی روزمره‌اش است. جالب است که در تعطیلات چند روزه هفته گذشته، احمدرضا را در رستورانش در متل قو دیده‌اند که با جدیت کامل در حال رتق و فتق امور بوده و حتی یکی، دو مکالمه نه‌چندان دوستانه هم با یکی از کارمندان و مشتریانش داشته است. بله؛ او احمدرضا عابدزاده است، یکی که هیچ‌وقت نمی‌توانی رفتارش را پیش‌بینی کنی!
