می‌دویم که زنده بمانیم

اگر انسان دویدن بلد نبود، چه بسا امروز هیچ تمدن انسانی‌ای در کار نبود. اجداد ما، در آن سال‌ها که زمین خشن و کم‌حاصل و پر از حیوانات درنده بود، به‌معنای واقعی کلمه می‌دویدند تا زنده بمانند. نیاکان دوردست ما گاهی می‌دویدند تا دریده نشوند، و گاهی آنقدر می‌دویدند تا سرانجام آهوها و غزال‌های زخم‌خورده خسته شوند و از پا بیفتند. در جهش‌های سریع و دویدن‌های تند، ما در برابر حیواناتی مثل یوزپلنگ و حتی اسب یک شوخی هستیم. اما اگر پای دویدن‌های طولانی در مسافت‌های بلند مطرح باشد، ما سلطان بی‌رقیب طبیعت هستیم. بدن ما، برخلاف چهارپایان، مناسب دویدن به‌صورت عمودی است. ماهیچه‌های پشت گردن ما، طوری است که می‌توانیم هنگام دویدن، سرمان را بدون حرکت نگه داریم. ستون‌فقرات‌مان مناسب این کار است. مچ پاهایمان هم همینطور. ما قبلا، به اضطرار تا پای جان دویده‌ایم که زنده بمانیم و دویدن عادت درونی ما شده است. ما همچنان می‌دویم و در سال‌های اخیر، متوجه شده‌ایم که چه بسا می‌توانیم نیاکان دوردستمان را به نوادگان امروزی‌شان مفتخر کنیم. اخیرا، نوعی دویدن ابراستقامتی که با نام «اولترا رانینگ» شناخته می‌شود، در سراسر دنیا محبوبیت زیادی پیدا کرده و روزبه‌روز علاقه‌مندان بیشتری به آن جذب می‌شوند. در همین ایران خودمان هم این رشته پا گرفته و قهرمانان ایرانی، سری از سرها در رقابت‌های بین‌المللی درآورده‌اند. طولانی‌ترین مسابقه دو، مدت‌های زیادی ماراتن بود که مسافت آن 42کیلومتر و 195متر است. برای اولترا رانرها یا همان دونده‌های ابراستقامتی اما این مسافت یک دست‌گرمی است؛ مسابقات آنها از 50کیلومتر شروع می‌شود، 100کیلومتر یک مسابقه محبوب بین آنهاست، و حتی مسابقاتی 300کیلومتر هم برگزار می‌کنند. اینها تازه مسابقاتی است که در طول 24ساعت برگزار می‌شوند. برخی مسابقات «اولترا»، چند صد کیلومتر هستند و چند شبانه‌روز طول می‌کشند و شرکت‌کنندگان، زمان‌های مشخصی برای غذا خوردن و خوابیدن دارند. احتمالا نیاکان دوردست ما هم‌چنین کاری را کرده‌اند؛ وقتی که یک حیوان را زخمی کرده‌اند، و چند شبانه‌روز ردش را گرفته‌اند، تا روزی که سرانجام حیوان خسته شده و از پا افتاده، و اجداد ما کار شکار را به پایان رسانده‌اند. 100کیلومتر دویدن شاید غیرممکن به‌نظر برسد، اما واقعا نیست. اول‌ماه ژوئن (امروز) روز جهانی دویدن است، و دونده‌ها کارشان را از یک متر دویدن شروع کرده‌اند. ژن‌های ما، به اندازه طول عمر بشر از دویدن خاطره دارند. کافی است نخستین گام را با اعتماد به نفس و محکم برداریم. 100کیلومتر با همین گام شروع می‌شود. چه مناسبتی بهتر از روز جهانی دویدن؟