ادیب سعید

حمیدرضا محمدی

بسیار قدر دارد اما قدر بسیار ندیده است. شاید هم به‌خاطر تواضع کم‌نظیرش باشد که نه خیلی اهل سخنرانی است و نه چندان به مصاحبه تن می‌دهد. از هیاهو پرهیز دارد و هیچ‌گاه نخواسته گوشه آرام خویش را برهم بزند. در همه این دهه‌ها سر در جیب مراقبت فرو برده و یکسره در راه علم قلم و قدم زده است؛ یا در مدرسه عالی ترجمه و بعد دانشگاه علامه طباطبایی با ایجاد گروه زبان و ادبیات عربی، مشغول تدریس و تعلیم بوده یا در مؤسسه لغتنامه دهخدا و سپس مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، سرگرم تحقیق و تألیف.
سعید نجفی‌اسداللهی که غروب سه‌شنبه، نهم خرداد آیین بزرگداشت یک عمر فعالیت علمی‌اش در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد، عالم بی‌رقیب علم عربی است. وقتی هنوز در عنفوان نوجوانی بود و دیپلم هم نگرفته بود، در مؤسسه‌ای که پدرش که خود  ازنوادگان شیخ جعفر کاشف‌الغطاء بود، از سال‌ها قبل با عنوان «دارالعلوم العربیه» و با اندیشه شناساندن زبان عربی به‌ عنوان یک زبان زنده و پویا به ایرانیان فارسی‌زبان پایه گذاشته بود، به معلمی مصروف شد. کسوتی که تا همین امروز هم یعنی پس از ٧ دهه در آنجا ادامه دارد و او تشنگان عربی‌دانی را با دانش بی‌منتهایش سیراب می‌کند. او که بیش از نیم‌قرن پیش، از پایان‌نامه دکترای زبان و ادبیات فارسی‌اش در دانشگاه تهران با عنوان «فرهنگ‌نویسی تازی به فارسی در ایران و هند و تصحیح دستور‌الاخوان» به راهنمایی صادق کیا دفاع کرد، فرزند معنوی بزرگانی چون بدیع‌الزمان فروزانفر، محمد معین، ذبیح‌الله صفا و جلال‌الدین همایی بوده و بر طریق و سبیل همان زبدگان و خبرگان فرهنگ ایران، فرزندان معنوی بسیاری نیز پرورد. او که از مؤسسان انجمن ایرانی زبان و ادبیات عربی نیز هست و در برقراری تدریس درست عربی در مدارس نقش بی‌بدیلی ایفا کرد اما سال گذشته پس از ۶٠ سال از لغتنامه دهخدا رفت و حالا در روزهای ٨۴ سالگی اوقاتش معطوف است به آموزاندن.