خطر ترکیب انسان و روبات

با پیشرفت هوش‌مصنوعی شرکت‌های تحقیقاتی مختلف در تلاش برای بالا بردن توانایی نظامیان با پیوند انسان و کامپیوتر یا به‌اصطلاح ساختن سایبورگ هستند. سایبورگ‌ها(Cyborg) یک سیستم انسان(یا هر نوع موجود زنده) و ماشین به‌حساب می‌آیند. سایبورگ‌های دیجیتال در سال‌های اخیر با افزایش ابزارهای روباتیک پوشیدنی مورد توجه محققان قرار گرفته‌اند. تصور عامه این است که با گسترش سایبورگ‌ها نسل بشر تهدید می‌شود. انسان می‌تواند با کاشت تراشه‌های مغزی و سایر سنسورها در بدن به توانایی فوق بشری برسد که انسان عادی از آن عاجز است و این دقیقا همان روی تاریک هوش مصنوعی است.

تراشه به‌جای اعضای بدن
شاید تا قبل از این چنین پدیده‌ای را فقط در فیلم‌ها دیده باشید اما حالا با پیشرفت فناوری هوش مصنوعی انسان-روبات‌ها در حال گسترش هستند. حدود 25سال پیش دانشمندی به نام پروفسور کوین وارویک، یک تراشه در بدن خود کاشت و پس از آن تمام درهای برقی برای او باز و لامپ‌هایی که در مسیرش قرار داشتند روشن می‌شدند. 4سال پس از این حرکت هیجان‌انگیز او مجموعه‌ای از ۱۰۰الکترود را با سیم روی بازوی خود نصب کرد تا با استفاده از آن یک دست مصنوعی را از راه دور کنترل کند. در سال۲۰۰۹ فردی به‌نام جری جالاوا اهل فنلاند که مهندس کامپیوتر بود و یکی از انگشتان دستش را در تصادف از دست داده بود، انگشت مصنوعی خود را به پورت USB تبدیل کرد. افرادی که با قراردادن تراشه و سنسور در بدن خود به توانایی‌های منحصربه‌‌فرد دست یافته‌اند بیش از اینها هستند.

تراشه مغزی برای افزایش توانایی
اخیرا شرکت نورالینک که یک شرکت نوروتکنولوژی است و توسط ماسک برای ایجاد کانال‌های ارتباطی مستقیم بین مغز و کامپیوتر تأسیس شد نیز تراشه‌ای برای کاشت در مغز انسان تولید کرده است. هدف این است که توانایی‌های انسان، درمان اختلالات عصبی مانند ALS یا پارکینسون و در نهایت دستیابی به یک رابطه همزیستی بین انسان و هوش مصنوعی باشد. در کنار بحث کاربردی، این تراشه به‌طور بالقوه می‌تواند مرز بین آگاهی انسان و محاسبات را محو کند؛ ایده‌ای که مدت‌‌هاست فناوران را هیجان‌زده کرده و در عین حال کابوس‌‌های آینده‌ای را که توسط سایبورگ‌ها تسخیر شده است، تغذیه می‌کند. سال گذشته، 78درصد از آمریکایی‌ها که مورد نظرسنجی قرار گرفتند، گفتند که احتمالا یا قطعا نمی‌خواهند یک تراشه کامپیوتری در مغز آنها کار گذاشته شود تا اطلاعات را سریع‌تر پردازش کنند. با استفاده از این تراشه‌ها که به‌تازگی مجوز آزمایش انسانی آن هم صادر شده مثلا یک سرباز معمولی می‌تواند با آپلود اطلاعات فنون رزمی را در مدت کوتاهی یاد بگیرد یا تراشه مغزی دقت تیراندازی او را به‌شدت بالا ببرد.

تهدید بزرگ
وجود سایبورگ و احتمال گسترش آنها با واکنش روشنفکران روبه‌رو شده است. بسیاری از محققان و روشنفکران آنها را تهدیدی برای بشر می‌دانند چراکه با گسترش تراشه‌های مغزی، دیگر این انسان نیست که فکر می‌کند، بلکه تراشه و سنسور است که به او دستور می‌دهد چه کار فیزیکی‌ای انجام دهد و این یعنی از میان رفتن ارزش‌های انسانی و هنرهایی مثل شعر گفتن یا نواختن. در بریتانیا، ارتش چندهزار روبات رزمی که خودکار و مستقل کار می‌کنند را جایگزین سربازان کرده است. حتی نیک کارتر، رئیس ستاد نیروهای مسلح این کشور اعلام کرد که احتمال دارد تا یک دهه آینده، حدود یک‌چهارم ارتش این کشور را روبات‌‌های هوشمند مجهز به هوش مصنوعی تشکیل دهند. درواقع وزارت دفاع بریتانیا معتقد است سرانجام یک روز در خط مقدم جبهه‌ها تنها سلاح‌های روباتیک فعالیت می‌کنند.

قدرت عجیب با اسکلت بیرونی
سیستم‌های هوش‌مصنوعی می‌توانند اسکلت‌های پوشیدنی سربازهای آینده را کنترل کنند. اکسواسکلت(اسکلت خارج از بدن) تجهیزات روباتیک پوشیدنی است که قدرت انسان را افزایش می‌دهد. این تجهیزات که ازجمله در بلندکردن بار سنگین به انسان کمک می‌کنند، همین امروز هم در بیمارستان‌ها، کارخانه‌ها و فرودگاه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این اسکلت‌های بیرونی یا پوشیدنی می‌توانند سربازهای آینده را قادر کنند که پرش‌هایی به ارتفاع چندصدمتر داشته باشند و قدرت مشت‌شان در نبردها هزاران برابر یک انسان طبیعی شود. همچنین این سربازان قادر خواهند بود با سرعتی بالاتر از حد معمول، بدوند. سلاح‌های روباتیک فعالیت می‌کنند.

انسان مغلوب سربازروبات‌ها
هوش مصنوعی می‌تواند ارتش‌های آینده را به میدان‌های نبرد هدایت کند. تیم‌های انسانی تحت کنترل و فرماندهی هوش مصنوعی احتمالا روبات‌های کنترل‌شده توسط انسان را در میدان‌های نبرد شکست خواهند داد. تحقیقی که پروفسور فلسفه دانشگاه موناش، رابرت اسپارو، رهبری کرد نشان داد که هوش مصنوعی در مقایسه با روبات‌ها در تکرار عملکردهای مورد نیاز بدن انسان در میدان جنگ، توانایی بیشتری در انجام وظایف شناختی مرتبط با جنگ‌ها دارد.

آمدن چشم سایبورگ
از حدود سال1800 میلادی که لنزهای چشمی برای نخستین‌بار تولید شدند، هر روز با بهره‌گیری از جدیدترین فناوری‌ها در حال توسعه هستند. لنزهای پلاستیکی در دهه1930، لنزهای قرنیه در دهه1940، لنزهای هیدروژل نرم در دهه1960 و لنزهای یک‌بار مصرف نرم در دهه1980 وارد حوزه صنعت لنز شدند. اکنون هم پیشرفته‌ترین نوع لنز با عنوان لنزهای هوشمند چشمی تولید شده‌اند. لنزهای چشمی با استفاده از هوش‌مصنوعی می‌توانند قدرت دیدی فراتر از قدرت چشم انسان‌های معمولی به سربازهای آینده بدهند. این لنزهای چشمی می‌توانند امکان نمایش اطلاعات متنی، نشانه‌گیری و حتی دید در شب را برای سربازهای سایبورگ فراهم کنند.