• شنبه 8 اردیبهشت 1403
  • السَّبْت 18 شوال 1445
  • 2024 Apr 27
پنج شنبه 11 خرداد 1402
کد مطلب : 193384
+
-

وقتی فناوری بلای جان می‌شود

20 سال پیش فناوری کمتر از الان توسعه یافته بود و ما هنوز می‌توانستیم کار کنیم، تولید کنیم و اقتصاد را به حرکت در آوریم. اما روزبه‌روز فناوری چنان در جامعه و زندگی روزمره ما ریشه دواند که به سختی می‌توان به یاد آورد که جهان قبل از آن چگونه بود. همگام با پیشرفت فناوری، سوءاستفاده و استفاده‌های نابجا و حتی احمقانه و آسیب‌زننده از آن هم گسترش پیدا کرد. ساخت گجت‌هایی که بیشتر از آنکه مطلوب استفاده باشند احمقانه به‌نظر می‌رسند، تبدیل به یکی از معضلات پیشرفت فناوری شده است. از سوی دیگر، آسیب‌های جسمی و روانی فناوری‌های پیشرفته چیز قابل انکاری نیست.

ضعیف شدن انسان
شکلی که هنگام استفاده از دستگاه‌هایی مانند تلفن، رایانه و تبلت به بدنمان می‌دهیم اصلا استاندارد نیست. این وضعیت نامناسب می‌تواند نه‌تنها منجر به مشکلات کمر و گردن بلکه مشکلات روانی نیز شود، ازجمله کاهش عزت‌نفس و خلق و خو، کاهش جرأت‌ورزی و بهره‌وری و افزایش تمایل به یادآوری چیزهای منفی. ایمی کادی، استاد دانشکده بازرگانی هاروارد می‌گوید: حالت بدنی شما وضعیت روانی شما را شکل می‌دهد و می‌تواند کلیدی برای خلق و خوی شادتر و اعتماد به نفس بیشتر باشد. استفاده بیش از حد از دستگاه‌های دیجیتال می‌تواند منجر به مشکلات بینایی شود. استفاده شدید از دستگاه می‌تواند چشمان شما را خسته کند و باعث خستگی چشم شود و منجر به علائمی مانند سردرد، مشکل در تمرکز و آبریزش، خشکی، خارش، سوزش، درد یا خستگی چشم شود. تاری یا دوبینی دید و افزایش حساسیت به نور نیز حاصل زیاده‌روی در استفاده از فناوری است. استفاده بیش از حد از وسایل قبل از خواب می‌تواند منجر به بی‌خوابی شود. این به‌دلیل نور آبی مصنوعی با طول موج کوتاه و مصنوعی است که دستگاه‌های دیجیتال ساطع می‌‌کنند و ساعت داخلی و ریتم شبانه‌‌روزی بدن شما را به تأخیر می‌اندازد و ترشح ملاتونین، هورمون خواب‌‌آور را سرکوب می‌کند.

روان، بازیچه تکنولوژی
به گزارش همشهری،‌این تنها سلامت جسمی نیست که از اثرات فناوری آسیب می‌بیند، سلامت روان ما هم بازیچه آن است. طبق یک نظرسنجی، جوانانی که از 7 تا 11پلتفرم رسانه اجتماعی استفاده می‌کنند، بیش از 3برابر بیشتر از افرادی که از 2 یا کمتر پلتفرم استفاده می‌‌کنند، در معرض خطر افسردگی و اضطراب هستند. برایان پریماک، مدیر مرکز تحقیقاتی می‌گوید: این ارتباط به اندازه‌ای قوی است که پزشکان می‌توانند از بیماران مبتلا به افسردگی و اضطراب در مورد استفاده از پلتفرم‌های متعدد بپرسند و به آنها مشاوره دهند که این استفاده ممکن است با علائم آنها مرتبط باشد. یکی دیگر از مهارت‌های اجتماعی که فناوری به کاهش آن کمک می‌کند، توانایی جوانان در خواندن زبان بدن و نکات ظریف در برخوردهای رودررو است. مارک بائرلین، استاد زبان انگلیسی در دانشگاه اموری و نویسنده کتاب «احمق‌ترین نسل» می‌گوید: عصر دیجیتال جوانان را گیج می‌کند و ما را به خطر می‌اندازد، این امر به این دلیل است که بسیاری از ارتباطات آنها نه حضوری بلکه به‌صورت آنلاین انجام می‌شود. ما در فرهنگی زندگی می‌‌کنیم که در آن جوانان مجهز به آیفون و لپ‌تاپ هستند و از 10سالگی ساعت‌های منتهی به شب را به پیام‌‌رسانی از پلتفرمی به پلتفرمی دیگر اختصاص می‌دهند. این باعث می‌شود روزبه‌روز از تعامل چهره به چهره فاصله بگیرند.

تکرار بدون خلاقیت
درست است که اطلاعات از طریق اینترنت در دسترس ماست، اما این اتفاق معایب خودش را دارد. ما عادت کردیم با یک جست‌وجوی ساده در گوگل به پاسخ سؤالاتمان برسیم و این خلاقیت را محدود می‌کند. پیامدهای درازمدت وابستگی کامل بشریت به نوارهای جست‌وجو و مرورگرهای وب برای کسب اطلاعات همچنان قابل مشاهده است. اما مت والارت، دانشمند رفتاری سابق در بینگ گفت که در مورد این چشم‌انداز محتاط است.

اثر منفی بر رابطه
فناوری می‌تواند تأثیر منفی بر روابط بگذارد، به‌ویژه زمانی که بر نحوه ارتباط اثر می‌گذارد. الکس لیکرمن که یک پزشک است گفت: یکی از مسائل اصلی این است که هنگام برقراری ارتباط از طریق متن یا ایمیل، سوء‌تفاهم‌‌ها بسیار بیشتر اتفاق می‌‌افتد. به هر حال، ارتباط غیرکلامی که برخی استدلال می‌‌کنند تا 40درصد از ارتباطات حضوری ما را نشان می‌دهد به‌طور کامل وجود ندارد. مراقب باشید هر پیام الکترونیکی را که ارسال می‌کنید، در هر زمینه‌ای که باشد، چگونه بیان می‌‌کنید.

اعتیاد
اعتیاد فقط با مواد‌مخدر اتفاق نمی‌افتد. گاهی دستگاه‌های فناوری می‌توانند در نقش مواد تحریک‌کننده و اعتیادآور ما را به‌خود معتاد کنند طوری‌که رها کردن آن روزبه‌روز دشوارتر می‌شود. در واقع، افراد بزرگسال به‌طور میانگین روزانه بیش از 11ساعت را در دنیای دیجیتال سپری می‌کنند بنابراین اعتیاد به فناوری باید به‌عنوان یک اعتیاد قابل تشخیص طبقه‌بندی شود.

این خبر را به اشتراک بگذارید