مهمانی که در مسجد دفن شد

 ابوذر چهل‌امیرانی

همه زندگی و کارش در تهران بود اما به‌دلیل دلبستگی به حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) و رفاقت با آیت‌الله ‌سید‌محمدمهدی لاله‌زاری، یکی از علما و فقهای معاصر شیعه، هرازگاهی به شهرری می‌رفت. مرحوم عباس کیهانی از مهندسان کاربلد و قدیمی بود که در رشته راه و ساختمان‌سازی تبحر داشت. او برای اینکه در سفر به شهرری جایی برای سکونت داشته باشد، همراه خواهرش 2قواره زمین در کوچه ثبت‌احوال شهرری خرید. بعدها به دلش افتاد که با رضایت خواهرش، مسجدی در این زمین‌ها بسازد که با موافقت او همراه شد. کیهانی ۱۹مسجد دیگر در تهران مهندسی کرده و عضو مؤسسه خیریه «نیکان» در خیابان لاله‌زار بود. به‌همین دلیل مسجد کوچه ثبت‌احوال را با دقت و ظرافت زیادی ساخت و رفت‌وآمدهایش به این کوچه هم زیاد شد. به‌سرعت ساکنان کوچه ثبت‌احوال به او علاقه‌مند شدند و به‌عنوان معتمد، از او برای انجام کارها و رفع مشکلات زندگی‌شان راهنمایی گرفتند. او بارها در جمع اهالی گفته بود: «وقتی به اینجا و این کوچه می‌آیم، دلم زنده می‌شود. اینجا در جوار سیدالکریم(ع)، جان تازه‌ای می‌گیرم.»
زمانی که ساخت مسجد به پایان رسید، کیهانی گفت:‌ «این آخرین مسجدی است که ساخته‌ام. من هم با این مسجد تمام خواهم شد.» فرزندانش سال‌ها پیش برای تحصیل به خارج از کشور رفته بودند و احساس می‌کرد با مرگش، هیچ نام و نشانی از او نخواهد ماند و از یادها خواهد رفت. از سوی دیگر، با اینکه در جوانی مسجدی در کربلای معلی ساخته بود و آنجا آرامگاه خانوادگی داشتند اما به‌دلیل جنگ تحمیلی، می‌دانست که دفن پیکرش در آن شرایط در کربلا غیرممکن است. به‌همین دلیل در گفت‌وگو با هیأت امنای مسجد به آنها وصیت کرد پیکرش را در همین مسجد دفن کنند. او گفت:‌«دلم می‌خواهد نمازگزاران این محله که هر روز برای خواندن نماز به مسجد می‌آیند، پای خود را بر سنگ قبر من بگذارند.»
چند روز بعد از این دیدار، کیهانی در 80سالگی از دنیا رفت و پیکرش را سال1365با حمایت ویژه آیت‌الله سیدعلی غیوری، نماینده رهبری و امام‌جمعه شهرری، در ورودی مسجد و جلوی پای نمازگزاران به خاک سپردند.