دریچه
فاجعه در سیستان به‌دلیل بدعهدی افغانستان
جمعیت سیستان براساس سرشماری سال85 حدود 400هزار نفر بود، اما سرشماری سال92 مشخص کرد که جمعیت این منطقه به بیش از 300هزار نفر رسیده است. سیستان هم‌اکنون به‌دلیل شرایط سخت زیست و نرسیدن حقابه هامون برخلاف جمعیت استان، با رشد منفی شدید جمعیت مواجه شده است.
منطقه سیستان، 5شهرستان، 7شهر و 830روستا دارد که به‌گفته منابع محلی همشهری، با بدتر شدن شرایط اقلیمی به‌دلیل خشکیدن هامون و افزایش کانون‌های گردوغبار، بسیاری از جمعیت این منطقه به خارج از سیستان مهاجرت کرده و بسیاری دیگر از ساکنان این نقطه از کشور در انتظار مهاجرت اجباری به‌دلیل شرایط اقلیمی هستند. منابع محلی همشهری می‌گویند، روستاهای زیادی در سیستان خالی از جمعیت شده و ساکنان آنها به‌طور کامل منطقه را ترک کرده‌اند. تنها افرادی که مانده‌اند یا کارمندان ادارات هستند یا افراد کهنسال که به‌دلیل عرق به زادگاهشان کوچ نکرده‌اند و یا افرادی که جایی برای هجرت ندارند.
آب شرب سیستانی‌ها وابسته به‌وجود آب در تالاب هامون است. 80درصد مردم سیستان، کشاورز، دامدار یا صیاد هستند که با خشکیدن هامون نه‌تنها شغل‌شان را از دست داده‌اند که تنها درآمدشان یارانه‌ای است که دولت به آنها پرداخت می‌کند.
بادهای 120روزه سیستان به‌دلیل تغییر اقلیم به 180روز در سال رسیده است و این وضعیت با توجه به خشکیدگی هامون و تبدیل این تالاب وسیع به کانون گردوغبار فاجعه زیستی در سیستان رقم زده است. کارشناسان منابع طبیعی سیستان به همشهری گفته‌اند که اولویت آنها رساندن آب به کانون‌های گردوغبار است که با خشکیدن هامون هر روز بر شدت و وسعت آن افزوده می‌شود و اگر آب نباشد، وضعیت فاجعه می‌شود.
خشکیدگی هامون و ندادن حقابه این تالاب بین‌المللی توسط دولت‌های پیشین و حاکمان طالبانی فعلی فرصت برنامه‌ریزی اقتصادی را هم از سیستان گرفته است و هیچ سرمایه‌گذار و هیچ‌یک از صنایع قادر به استقرار در منطقه‌ای که به کانون گردوغبار تبدیل شده و دوسوم از سال توفان‌های گردغبار منطقه را فرا می‌گیرند، نیست.
بازی سیاسی افغانستان و طالبان با حقابه هامون موجب شده است که آب چاه‌نیمه‌های منطقه به انتها برسد و علاوه بر آنکه آب شرب سیستانی‌ها به پایان رسیده، کیفیت آب باقیمانده در چاله‌ها نیز به‌شدت کاهش یابد و سیستانی‌ها را با امراض متعدد مواجه کند. همین 2هفته پیش در نیمروز سیستان آب شرب برای چند روز وجود نداشت و دولت مجبور به آبرسانی با تانکر به ساکنان این منطقه شد. چاه‌نیمه‌های سیستان نیز که پس از آب هامون مهم‌ترین منبع تامین آب شرب سیستان بود، تنها تا مدتی محدود قادر به تامین آب شرب سیستانی‌ها‌ست.
