گفت و گو
گفت‌وگو با معلمی که انجام کارهای خیر در کنار آموزش از اولویت‌های اوست
کارهای خیر من به شکرانه وجود دخترم است
سعیده مرادی-روزنامه‌نگار
هر ساله ۱۲اردیبهشت را به نام روز معلم نامگذاری کردند تا هم یادی باشد برای منزلت مقام معلم و هم از رشادت‌های معلم تجلیل شود؛ معلمانی که گاه از حرفه خود پا را فراتر گذاشته و نه‌تنها به امر آموزش مشغولند، بلکه به‌عنوان یک حامی و خیر نیز فعالیت پویا داشته و در این راه گام‌های مهمی برمی‌دارند. فاطمه پریسا بابک‌نژاد، معلم تهرانی یکی از این معلم‌هاست و نیت کرده به لحاظ مادی و معنوی به دانش‌آموزان نیازمند کمک کند. او سال‌هاست که نه‌تنها به دانش‌آموزان کم‌بضاعت خارج از وقت اداری آموزش رایگان می‌دهد، بلکه بخشی از حقوقش را صرف کارهای خیر و خداپسندانه می‌کند. کمک‌های او محدود به جا و مکان خاصی نیست و هرجا نیاز و نیازمندی وجود داشته باشد، او حضور یافته و در این راه از هیچ کمکی دریغ نمی‌کند. گفت‌وگوی ما با این معلم را بخوانید.
به معلمی علاقه داشتید؟
بله، من از کودکی به معلمی علاقه داشتم، به همین دلیل از سال ۷۵ و از دوران دانشجویی تدریس را شروع کردم. البته به دلایلی مدتی در کارم وقفه ایجاد شد و تنها به تدریس خصوصی و آموزش در مراکز غیردولتی به‌صورت پاره وقت بسنده کردم، اما از سال ۹۶ به بعد معلمی را دوباره از نو شروع کردم و اکنون معلم پایه چهارم مقطع ابتدایی هستم.
چطور شد که به فکر کارهای خیر و خداپسندانه افتادید؟
من اکنون دختر ۱۲سالهای دارم که به لطف خدا جزو دانش‌آموزان نخبه است و با وجود سن کم در عرصه‌های علمی خوش درخشیده و مسلط به ۲ زبان خارجی است و مقالات علمی نیز به رشته تحریر درآورده است. من به شکرانه داشتن چنین فرزندی نیت کردم که به دانش‌آموزان کم‌بضاعت، بدون سرپرست و بدسرپرست کمک کنم و به تعبیری کنارشان باشم. چون معتقدم در کشورمان ایران نخبه‌های بسیاری مانند دختر من هستند که شاید به دلایل مالی به عرصه ظهور نرسند. من به این دسته از دانش‌آموزان کمک می‌کنم که شاید راهی باشد برای موفقیت‌های آنها.
شرایط مالی‌تان خوب است؟
اینکه بگویم ثروتمند هستم، خیر. یک زندگی معمولی کارمندی دارم و همه کمک‌های من هم از همین حقوق کارمندی است، در مجموع تمام کارهایی که من انجام می‌دهم دلی است و وابسته به هیچ نهاد و گروهی نیستم.
یعنی از حقوقتان هزینه می‌کنید؟
بله همانطور که گفتم من بخشی از حقوقم را برای رفع مشکلات دانش‌آموزان و افراد نیازمند هزینه می‌کنم.
دانش‌آموز نیازمند را چطور شناسایی می‌کنید؟
من از طریق دخترم، دوستان و افراد مختلف با این دانش‌آموزان آشنا می‌شوم. در مدرسه ای که خودم فعالیت دارم پیدا کردن دانش‌آموزان کم‌بضاعت سخت نیست، در مدارس دیگر هم از طریق همکارانم.
یادتان هست به چند نفر آموزش رایگان داده‌اید؟
دقیق نه، اما تاکنون به ده‌ها دانش‌آموز آموزش داده‌ام، من با افتخار یک معلم هستم و این موضوع همواره برایم اهمیت دارد که به دانش‌آموز نیازمند هم مادی هم معنوی کمک کنم.
شما علاوه بر آموزش رایگان کمک‌های مادی هم به دانش‌آموزان دارید، درست است؟
باور کنید سخت است گفتن این حرف‌ها، چون من صرفا برای رضای خدا و دل خودم انجام می‌دهم، یعنی اجباری در کار نبوده است، اما در تمام طول تدریس این موضوع که به دانش‌آموزان کم‌بضاعت کمک کنم برایم مهم بوده به همین دلیل تا حد توانم کارهایی مانند خرید لباس، لوازم‌التحریر، ابزار و کتاب‌های کمک آموزشی و... مدنظرم بوده است. البته همیشه کمک‌های من به دانش‌آموزان محدود نیست و من به هر خانواده‌ای که به لحاظ مالی در تنگنا باشد هم کمک می‌کنم. البته اگر خدا قبول کند.
زمانی که کار خیر انجام می‌دهید چه حسی به شما دست می‌دهد؟
احساس و حال مرا فقط خدا می‌داند؛ آرامشی که نمی‌توانم وصف کنم، من با خدای خودم برای کار خیر معامله نکردم و در ازای آن هیچ درخواستی ندارم جز اینکه او از من راضی باشد.
خانواده با فعالیت شما مشکلی ندارند؟
نه، خانواده به‌ویژه دختر و همسرم مشوق اصلی من در این راه هستند و از من حمایت می کنند.
از کمک به دیگران خسته که نمی‌شوید؟
خیر، چون اجباری ندارم، خودم تمایل دارم که سراغ دانش‌آموزان کم‌بضاعت می‌روم، حتی از دیگران هم برای شناسایی افراد نیازمند کمک می‌گیرم.
شما سال‌هاست که در کسوت معلمی مشغول به‌کار هستید، خاطره خاصی از این سالهای فعالیت دارید؟
خاطره تولدم که سال گذشته توسط بچه‌ها در مدرسه برگزار شد، بسیار جالب بود. من از این تولد خبر نداشتم و یک غافلگیری جذاب برایم بود. این جشن نکته‌ای هم داشت و من متوجه استعدادهای هنری برخی دانش‌آموزانم شدم. تعدادی از آنها با دف به هنرنمایی پرداختند و من از این هنر و توانایی آنها اطلاع نداشتم و این ترکیب تواضع و استعداد برایم دلچسب بود.
روز معلم برای شما یادآور چیست؟
یادآور دلسوزی و عشق به تربیت نسل‌هایی که آینده کشور را می‌سازند.
در پایان اگر صحبتی دارید، اشاره کنید.
شاید اگر هر کس به اندازه توانش به افراد نیازمند به‌ویژه دانش‌آموزان که کمک کند، دانش‌آموزان ما به راحتی و بدون دغدغه مشغول تحصیل می‌شوند. نکته دیگر اینکه نهادهای حمایتی از خیران با روی گشاده استقبال کنند، نه اینکه باعث سرخوردگی آنها شوند.
