• شنبه 27 مرداد 1403
  • السَّبْت 11 صفر 1446
  • 2024 Aug 17
دو شنبه 14 فروردین 1402
کد مطلب : 188249
+
-

گردشگری با طعم نیکوکاری؛ پخت غذا برای همراهان بیماران

کار خوب
گردشگری با طعم نیکوکاری؛ پخت غذا برای همراهان بیماران

مریم باقرپور؛ روزنامه‌نگار

فعالیت‌شان گردشگری و ایرانگردی است. یکی مدیریت هتل را به‌عهده دارد و دیگری مسئول آژانس مسافرتی و توریستی یا پژوهشگر و کارشناس میراث فرهنگی است. اما زمان اجرای کار خیر که می‌رسد همگی دور هم جمع شده، شروع به پخت وپز می‌کنند تا به در راه مانده‌ها کمکی کرده باشند.
سال ۱۳۹۵، تشکل‌شان را در حوزه گردشگری به ثبت رساندند و نامش را فانوس گذاشتند تا چراغ راهی برای رونق گردشگری و شناخت ناشناخته‌های پایتخت و کشور باشد. صدها نفر از علاقه‌مندان به گردش و تهرانگردی تا مدیران هتل‌ها و آژانس‌ها به عضویت گروه درآمدند تا در برنامه‌ها مشارکت داشته باشند. اما در اساسنامه تشکل جز موضوع گردشگری، همراهی و کمک به در راه مانده‌ها هم مطرح شده بود. به همین دلیل، اعضا در مناسبت‌های مختلف دورهم جمع می‌شوند تا در کار خیری مشارکت داشته باشند. آخرین بار هم اعضا در روزهای پایانی سال گردهم آمدند تا برای همراهان بیماران که در اطراف بیمارستان‌های رسول اکرم(ص) و امام خمینی(ره) ساکن شده‌اند و همراه‌سراهای منطقه ۲ غذا درست کنند و به دست‌شان برسانند. انتخاب بیمارستان‌ها و همراه‌سراهای تکه دوم پایتخت برای اعضای کانون، قرار داشتن دفتر تشکل در خیابان پاتریس لومومبا و نزدیکی به این مراکز درمانی و خدماتی است. بنابراین اعضا از شب قبل مواداولیه را آماده می‌کنند تا ظهر روز بعد غذای آماده‌شده به‌دست صاحبانش برسد. مهدی زمانی‌خرقانی، مدیرعامل جمعیت می‌گوید: «وقتی موضوع کمک به در راه‌مانده‌ها مطرح شد، ۶ نفر از اعضا که جزو خیران هستند، تمام هزینه را تقبل کردند. برای پخت‌وپز هم اعضای دبیرخانه دور هم جمع شدند.»
برای پخت غذای نذری حتی برخی از اعضا همراه با فرزندان‌شان آمدند. حضور استاد ابوالقاسم ساسان، از پیشکسوتان گردشگری با وجود بیش از ۸۵ سال سن هم قوت قلبی برای اعضاست. او کار اعضا را تحسین می‌کند و حتی گوشه‌ای از کار را می‌گیرد. در ادامه، با پخت غذا و بسته‌بندی ۲۰۰ غذای آماده شده، توسط اعضا بین همراهان بیماران توزیع شد.
زمانی می‌گوید: «تمام اعضا حس خوبی داشتند و افرادی هم که نتوانستند در این برنامه شرکت کنند مدام پیگیر بودند.» او می‌افزاید: «خیلی از ما فکر نمی‌کردیم که همراهان بیماران در چنین شرایطی زندگی می‌کنند و این موضوع باعث شد توجه بیشتری به آنها کنیم و این کار ادامه پیدا کند.»


 

این خبر را به اشتراک بگذارید