یادداشت
راه نجات ما در هویت امیدوارانه است
سیدمهدی سیدی؛ کارشناس رسانه
حتما هواداران دوآتشه یک تیم فوتبال را دیده‌اید و شاید هم خود شما یکی از همانها باشید؛ اینها برای تیم محبوب‌شان جان می‌دهند، با پیروزی آن شاد می‌شوند و با شکستش به دریایی از غم فرو می‌روند. تمام حواشی آن را دنبال می‌کنند و حتی به عشق تیم عزیزشان وارد دعوا و معرکه می‌شوند. برای جذب یا حذف یک بازیکن غیرت به خرج می‌دهند و با شنیدن اسم تیم رقیب رگ گردن‌شان باد می‌کند. هرروز چندبار جدول رقابت‌ها را مرور می‌کنند و حتی اگر تیم‌شان با نتایج ضعیف به میانه جدول سقوط کرده باشد، با هواداران دیگر کل می‌اندازند. این هواداران در پیوند تیم ورزشی در کنار هم متحد هستند و با مهربانی باهم برخورد می‌کنند؛ این حالت، ترجمه ساده و نازلی است از مفهومی خاص به اسم «هویت».
ما امروز بیش از هر زمان دیگر نیاز داریم «هویت ملی» خود را تقویت کنیم. مسیر رسانه‌ای و فرهنگی ما باید آنگونه باشد که همه مردم نسبت به مفهوم ایران دلبستگی کامل داشته باشند و برای عظمت آن از هیچ کار و تلاشی دریغ نکنند. برای هواداری ایران (بخوانید همان هویت) باید به 3 اقدام
توجه داشت:
1- شناخت و آگاهی:
هر مقدار که نسبت به اهمیت و قدر ایران آشناتر شویم، آن را بیشتر دوست خواهیم داشت و برای آن بیشتر دل خواهیم سوزاند.
پیشینه ایران در کنار آینده جذابی که برای آن متصور می‌شویم، دایره شناخت‌های ما را تکمیل خواهد کرد. اهمیت این کشور در معادلات جهانی و علم به پیچ تاریخی‌ای که در آن قرار داریم، ذهن ما را به سمت دلبستگی‌های والاتری سوق خواهد داد.
2- احساس و انگیزه:
ایران مفهومی عمیق و گسترده است که در سلول‌سلول ما ریشه دوانده و بر آرزوها و دغدغه‌های ما سایه انداخته است. پس هر مقدار که نسبت به پیشرفت این سرزمین مادری، حس و حال مثبت داشته باشیم، برای صعود او انگیزه بیشتری پیدا خواهیم کرد آن‌وقت است که با تاب‌آوری و تلاش همگانی بر مشکلات موجود و تنگناهای مزمن غلبه خواهیم کرد. با این نگاه، هرکار یا سخن که حس و حال مردم را نسبت به ایران سرد و راکد سازد، غلط است. بپذیریم که در صدر فهرست احساس‌ها و نیروهای ذهنی که به آن احتیاج داریم «امید» قرار دارد. این قطعی است که در ایران امروز بیش از هر زمان به «هویت امیدوارانه» محتاجیم. کوبیدن بر طبل «نمی‌شود» و «نمی‌توانیم» ما را از گردونه رقابت تمدن‌ساز حذف خواهد کرد.
3- کنش و اقدام:
هواداران آن تیم فوتبال را به‌خاطر بیاورید که در حمایت از تیم‌شان وارد کنش و اقدام می‌شوند، ساعت‌های بسیار در صف ورزشگاه معطل می‌مانند تا هیچ سکویی خالی نماند، 90دقیقه - متراکم و پرحرارت - تشویق می‌کنند و می‌کوشند جو میدان را از آن خود کنند. ایران دوست‌داشتنی، امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند اقدامات و کنش‌های میدانی هواداران خود است و این هواداران یعنی تک‌تک شهروندان این آبادی. پس باید راه کنشگری و اقدام‌ورزی همگانی (بخوانید مشارکت جمعی) هموار و پررونق باشد. ایران روزهای خوبی پیش رو دارد؛ اینک فصل ناامیدی نیست که: دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت، دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور.
