پایان مرد الماسی!

برای بعضی‌ها جدا‌شدن از فوتبال هیچ‌وقت یک انتخاب نیست. آنها فقط زمانی این کار را انجام می‌دهند که مجبور باشند، درست مثل اسون گوران اریکسون؛ مردی که تا 75سالگی همچنان در کنار فوتبال بود و حالا برای حفظ سلامتی، تصمیم به ترک همیشگی این ورزش گرفته است. او همه مسئولیت‌ها در یک باشگاه سوئدی را واگذار کرده تا در کنار خانواده‌اش وقت بگذراند. اریکسون برای سال‌ها یکی از مورد احترام‌ترین مربیان در دنیای فوتبال بود. نام او وقتی سر زبان‌ها افتاد که گوتبورگ سوئد را قهرمان جام یوفا کرد. او برای چند سال سرگرم موفقیت‌های جذاب در پرتغال و ایتالیا بود اما داستان شهرت جهانی‌اش به سال‌های مربیگری لاتزیو برمی‌گردد. محال است در ذهن هواداران قدیمی‌تر فوتبال یک تصویر باشکوه از آن تیم وجود نداشته باشد. وقتی اریکسون به لاتزیو رفت، این تیم ستاره‌هایی مثل روبرتو مانچینی، نستا و ندود داشت اما هنوز تیمی بسیار جوان و کم‌مهره به‌حساب می‌آمد. او در دومین فصل، چشمه‌هایی از یک مربی بزرگ را ظاهر کرد و این‌بار با جذب نفراتی مثل مارچلو سالاس، سینیشا میهایلوویچ، دیان استانکوویچ، کریستین ویری و فرناندو کوتو، یک فصل رؤیایی را پشت سر گذاشت. لاتزیو فصل را بد شروع کرد و در 10هفته اول فقط 3برد به دست آورد اما در ادامه همان فصل به رکوردهایی مثل 9برد پیاپی در سری‌آ رسید و سرانجام روی سکوی دوم لیگ قرار گرفت. بهترین فصل دوران مربیگری اریکسون اما یک سال بعد ساخته شد؛ وقتی که لاتزیوی مهارنشدنی او روی سکوی اول سری‌آ رفت. این دومین قهرمانی تاریخ باشگاه در اسکودتو بود؛ تیمی که حالا سباستین ورون و دیگو سیمئونه را نیز در اختیار داشت. آنها در آن فصل فاتح دوگانه شدند و موفقیتی به‌دست آوردند که دیگر در تاریخ باشگاه تکرار نشد. اریکسون برای چهارمین فصل به سراغ مهره‌هایی مثل پوبروسکی و هرنان کرسپو رفت و تیمی ساخت که باز هم درخشان بود و در سری‌آ، سوم شد. همه آن دوران، چیزی شبیه یک فیلم باشکوه است؛ یک فیلم باشکوه از یک تیم مهارنشدنی؛ تیمی که به‌شدت جنگجو بود و شجاعانه فوتبال بازی می‌کرد. همین هفته در لیگ قهرمانان، 2نفر از ستاره‌های آن تیم روبه‌روی هم قرار گرفتند. سرخیو کونسیسائو و سیمونه اینزاگی، در آن لاتزیو همبازی بودند و در کنار هم قهرمانی سری‌آ را جشن گرفتند. اصلا تصادفی نیست که خیلی از آن نفرات، حالا در دنیای فوتبال سرمربی شده‌اند. اسون تأثیر زیادی روی مسیر آنها گذاشت.
مرد سوئدی بعد از لاتزیو، به انگلیس رفت و سرمربی یکی از بهترین نسل‌های تاریخ فوتبال این کشور شد؛ نسلی که پر از ستاره بود اما هیچ‌وقت تعادل کافی را در زمین نداشت. او با روش الماس‌مانند چینش نفرات، 5سال در انگلیس کار کرد. تیم اریکسون در جام‌جهانی2002 تیم بسیار خوبی بود و تنها اسیر غفلت دیوید سیمن روی ایستگاهی رونالدینیو شد. این مربی بارها از آن اتفاق به‌عنوان یک حسرت بزرگ در زندگی‌اش یاد کرده است. او بعدها به کشورهای زیادی رفت و از مکزیک تا ساحل عاج و از چین تا فیلیپین، تجربه‌های فراوانی به‌دست آورد. اسون همیشه یک شخصیت محترم در دنیای فوتبال بوده است؛ مردی که حالا از فوتبال جدا می‌شود اما بدون‌شک خاطره‌های جذاب بسیار زیادی برای تعریف‌کردن دارد.