ظهور فیلمسازان زن

جشنواره‌های دهه1390بهار سینماگران زن بود. با کمرنگ‌‌شدن حضور 3کارگردان مطرح دهه‌های1360و 1370(رخشان بنی‌اعتماد، پوران درخشنده و تهمینه میلانی) در فیلم فجر، نرگس آبیار، آیدا پناهنده و منیر قیدی از راه رسیدند و نمایندگان تازه سینماگران زن شدند. نرگس آبیار با «شیار ۱۴۳» مطرح شد و با «نفس» نشان داد به پیمودن راه‌های تازه علاقه‌مند است و با «شبی که‌ماه کامل شد» کوشید تا از سوژه‌ای امنیتی به نگاهی انسانی برسد. آیدا پناهنده با فیلم امیدبخش «ناهید» نشان داد که استعدادی تازه از راه رسیده و با «اسرافیل» و «تی‌تی» از تثبیت و تداوم طی کردن مسیری دشوار خبر داد و البته از آنچه حساسیت‌های زنانه خوانده می‌شود و الزاماً در آثار همه فیلمسازان زن این سرزمین مشهود نیست. گرچه ورود سینماگران زن به عرصه سینمای دفاع‌مقدس در ادوار گذشته هم سابقه داشت، ولی کاری که منیر قیدی ‌در «ویلایی‌ها» انجام داد، مسبوق به سابقه نبود و نشان از تنوع رویکرد‌ها در میان سینماگران زن داشت. «دسته دختران» در تداوم «ویلایی‌ها» به‌عنوان پروژه بلندپروازانه یک کارگردان زن، همچنان در مسیر ثبت و نمایش جلوه و حضور زنان در جنگ قرار می‌گیرد. در انتهای دهه1390و در جشنواره سی‌وهشتم، نیکی کریمی غافلگیرکننده‌ترین حضور کارگردان‌های زن را در جشنواره‌های این دهه به ثبت رساند.