جعلیات و خاطرات هوش مصنوعی

محمد سرابی

وقـتـی مـی‌گـویـند هـــر چـــــیـــزی در اینترنت دیدید، باور نکنید؛ منظور فقط شایعه‌های ازدواج و طلاق خواننده‌ها و فوتبالیست‌ها یا تصاویر به هم چسبانده شده فتوشاپی نیست. قدرت ساختن «محتوای غیرواقعی» خیلی بیشتر از اینها شده است.
مدتی است که عکس‌های «تازه کشف شده» از پروژه‌های سینمایی 40سال قبل پیدا می‌شود. مثلا ماتریکس یا ارباب‌حلقه‌ها یا هری‌پاتر که آن سال‌ها ساخته شدند ولی به مرحله پخش نرسیدند. همه‌‌چیز هم دقیق و هنرمندانه است. نوع نورپردازی تیز و صحنه‌آرایی مه آلود و حتی مو‌های ژولیده و پشت بلند مرد‌ها، درست مثل سال‌های 80میلادی است. اما این عکس‌ها نتیجه مهارت چند نفر است که توانسته‌اند با نرم‌افزار هوش مصنوعی محصول Midjourney DALL-Eیا نرم‌افزار‌های دیگر، عکس‌های ساختگی تولید کنند. ولی این تصاویر مثل سرگرمی‌های قبلی نیست که گردن فیل را به دم زرافه می‌چسباند. اینها تولید خاطرات جعلی است که هم سرگرم‌کننده و خیال‌انگیز هستند و هم کمی نگران کننده. چیزی که الان Artificial intelligence art   نــام دارد و خـروجـی‌اش شبـیـه داستان‌های علمی- تخیلی، فانتزی یا وحشت است.
اگر همینطور پیش برود، بعد از مدتی عکس‌ پروژه‌های قدیمی از سینما و تلویزیون ایران هم بیرون می‌آید. مثلا «رضا عطاران» در نقش گنجو در فیلم «دزد عروسک‌ها» یا تست گریم «نوید محمدزاده» برای نقش مرادبیگ در سریال «روزی روزگاری». شاید بعدا خودمان را هم ببینیم که داریم در یک فیلم بازی می‌کنیم. این چنین است که رؤیا‌های گذشته و آینده ما نه در دنیای واقعی، بلکه در جهان مجازی واقعیت پیدا  می‌کنند.