«گانگ جنگجو» سکاندار جدید سیاست خارجی چین

«گانگ جنگجو» این شهرت کسی است که ‌ماه گذشته به‌‎عنوان وزیر خارجه جدید چین انتخاب شد. «کین گانگ» که پیش از گرفتن سکان وزارت خارجه 2دوره در سال‌های 2005 تا 2014 سخنگوی این وزارتخانه و مدتی نیز سفیر چین در آمریکا بوده، یکی از اعضای حلقه نزدیک به «شی‌جین‌پینگ»‌ رئیس‌جمهور چین، به شمار می‌رود. هفته‌نامه نیواستیتسمن نوشته:
«کین گانگ در میان دیپلمات‌های چینی به داشتن زبانی صریح و رویکرد قاطع شهره است؛ انتخاب او به ‌عنوان وزیر خارجه در شرایطی که روابط پکن با کشورهای غربی و برخی از همسایگان پرتلاطم است، نشان از آن دارد که چین می‌خواهد گام‌های محکمی را در سیاست خارجی بردارد.»
در دهه2000 بود که افزایش نفوذ اقتصادی چین در جهان باعث شد تا پکن سیاست «دنگ شیائو پینگ» رهبر سابق چین که تأکید می‌کرد «باید قابلیت‌های چین را پنهان نگه داشت و زمان خرید» کنار بگذارد. پیتر مارتین، نویسنده کتاب
«ارتش غیرنظامی چین: دیپلماسی گرگ جنگجو» می‌گوید: تا مدت‌ها چینی ها بر این باور بودند که دیپلمات‌هایشان منفعل هستند و به اندازه کافی از چین دفاع نمی‌کنند. برخی از شهروندان در اقدامی اعتراضی برای وزارت خارجه قرص کلسیم ارسال کرده و از دیپلمات‌ها می‌خواستند که ستون فقرات خود را تقویت کنند. با آغاز رهبری هو جین‌تائو، تغییرات آغاز شد و با رهبری شی جین‌پینگ به اوج خود رسید، زمانی که او در سال2012 از جهان خواست تا به دومین اقتصاد بزرگ دنیا احترام بگذارند. شی همچنین از دیپلمات‌هایش خواست که روحیه جنگنده ای داشته باشند. کین گانگ که با 56سال سن یکی از جوان‌ترین وزرای خارجه چین به شمار می‌رود، کار خود را در بخش امور اروپای غربی وزارت خارجه آغاز کرد، زمانی که درهای این کشور به روی جامعه جهانی باز شد. او همچنین مدتی در سفارت چین در انگلیس بود. با این حال در زمان رهبری شی بود که گانگ پله‌های ترقی را طی کرد و در سال2014 رئیس دفتر تشریفات شی جین‌پینگ شد؛ کسی که در اغلب سفرهای خارجی، او را همراهی می‌کرد. گانگ در سال2018 معاون وزیر خارجه و در سال2021 سفیر چین در آمریکا شد. در آمریکا، پکن به امید کاستن از دامنه تنش‌ها تا حد‌ زیادی خصلت جنگجویی گانگ در سیاست خارجی را کنترل کرد، روندی که احتمالا در ماه‌های آینده تعدیل خواهد شد؛ به این معنا که دیپلمات‌های چینی شاید به‌دنبال تقابل نباشند اما حضور گانگ در راس وزارت خارجه به این معناست که پکن قصد عقب‌نشینی هم در سیاست خارجی ندارد.