حق با تو نیست آقای حدادی
لیلی خرسند
احسان حدادی دو سه روزی است که به نمایندگی از ورزشکاران دوومیدانی مصاحبه می‌کند؛ از مشکلات می‌گوید، از بی‌توجهی‌ها و... اما حرف‌های او بیش از اینکه انتقادات را متوجه فدراسیون و مسئولان ورزش کند، موضع‌گیری‌ها را علیه خودش کرده است. او در 2روز 2گفت‌وگو با خبرگزاری آنا و فارس داشته و برای مسئولان ورزش از وزیر گرفته تا رئیس فدراسیون خط‌ونشان کشیده است. بخشی از حرف‌های او واقعیت دارد. حدادی درست می‌گوید، فدراسیون کارایی لازم را ندارد و وزارت ورزش هم نظارت درستی روی فعالیت‌هایش نداشته است. بیشتر دوومیدانی‌کاران از وضعیت ناراضی‌اند، نه مربی دارند، نه امکانات. حدادی حق دارد نگران آینده پرتاب دیسک باشد که بعد از او و مدال نقره بازی‌های المپیک لندن، کسی برای جایگزینی‌اش پیدا نشد و اگر استعدادی هم آمد، با بی‌تفاوتی‌ها خیلی زود کنار رفت. نه‌تنها پرتاب دیسک، که بیشتر ماده‌های دوومیدانی دوران افول را می‌گذرانند و این نتیجه مدیریت اشتباه در ورزش و به‌خصوص در رشته خود حدادی است. اما آیا حدادی هیچ نقدی به‌خودش ندارد؟ او در این اتفاقات خودش را مقصر نمی‌داند؟
سال‌هاست که بیشترین سهم از بودجه دوومیدانی برای حدادی هزینه می‌شود، اردوهای خارجی، مربیان و ماساژورهای خارجی و بهترین امکانات در اختیارش بوده که همه به چشم دیده‌اند. آنهایی که به او نزدیک‌تر بوده‌اند، از اتاق‌های ویژه و ماشین‌های لاکچری حدادی هم صحبت می‌کنند. برای ورزشکاری که مدال المپیک را دارد، باید هم هزینه شود اما این هزینه مادام‌العمری است؟ 4سال بعد از این بازی‌ها طبیعی بود که بهترین شرایط برایش فراهم شود اما حدادی در بازی‌های المپیک2016 ریو در رده24 قرار گرفت ولی کماکان تمرکز‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها در دوومیدانی روی او بود. تا سال2019 او نفر اول آسیا بود اما بعد از این سال چه کار ویژه‌ای انجام داد که باید طبق روال قبل به او رسیدگی می‌شد؟ رکوردهای حدادی روزبه‌روز کاهش پیدا می‌کرد اما باز هم بهترین امکانات در اختیارش بود. رکوردهای او قبل از بازی‌های المپیک توکیو به زیر60 رسید و در توکیو در همان مرحله مقدماتی حذف شد. در مسابقاتی که حدادی بعد از المپیک شرکت کرده هم وضعیت مشخص است؛ رکوردهای او به 62متر هم نرسیده‌اند.
حدادی حق دارد از وضعیت بد دوومیدانی بگوید اما با چه حقی می‌تواند مسئولان ورزش را تهدید کند؟ او به خبرگزاری آنا گفته است: «برنامه‌ام گرفتن پنجمین مدال طلای بازی‌های آسیایی در هانگژو بود اما اگر نگیرم، مسئولان مقصر هستند.» وظیفه مسئولان، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری برای همه است نه فقط یک نفر. اگر در وظایفشان قصوری دارند باید از نهادهای مربوطه بازخواست شوند نه ورزشکاری که سال‌ها بهترین امکانات را داشته، آنها را تهدید کند!
حدادی توقع بجایی دارد که مسئولان ورزش به او و هم‌تیمی‌هایش توجه کنند اما چطور می‌تواند برای وزیر وظیفه تعریف کند؟ به‌نظر می‌رسد او هنوز خودش را بزرگ‌تر از ورزش ایران می‌داند و نگاه از بالا به پایین به همه دارد. حدادی به آنا گفته است: «سجادی از جنس ما بوده، وظیفه‌اش است پیگیر کار دوومیدانی‌کاران باشد. او باید از من بپرسد احسان حدادی چه‌کار می‌کنی، کجا تمرین می‌کنی و حتی تمریناتم را هم ببیند و... مسئولان ورزش ما نه پول می‌دهند و نه امکانات اما مدال هم می‌خواهند.»
برای نخستین‌بار است که حدادی خودش را با دیگرانی که در دوومیدانی هستند، جمع بسته است. او سال‌ها نگاه تک‌نفره به این ورزش داشت و توجیه‌اش این بود که چون بهترین مدال تاریخ این رشته را گرفته، بیشترین سهم از امکانات و بودجه هم باید مال او باشد. اما حالا که برای نخستین‌بار بی‌توجهی را لمس کرده، همصدای دیگران شده و به فارس گفته: «من برای خودم و خواسته‌های خودم صحبت نکردم، بلکه صحبت من برای کل دوومیدانی است. خود من مربی ندارم، ورزشکاران دیگر هم بدون مربی هستند.» نه، حدادی این‌بار هم برای خودش صحبت می‌کند با این تفاوت که می‌داند این‌بار تنها پشتوانه‌اش ورزشکارانی هستند که شرایطی مشابه او دارند و مسئولانی که دیگر امیدی به موفقیت‌هایش ندارند، پشتش را خالی کرده‌اند. ای‌کاش در همان روزهایی که او اختصاصی با مربی خارجی کار می‌کرد و دیگر پرتابگران آرزوی داشتن مربی را داشتند، حدادی صدایشان می‌شد.
اعتراف 20هزار دلاری
اما مهم‌ترین بخش صحبت حدادی اعترافی است که کرده و به فارس گفته: «4سال قبل حدودا ماهی 20هزاردلار خرج من می‌شد اما حالا یک‌دهم آن هم خرج نمی‌شود.» بله، ماهی حدود 20هزار دلار برای حدادی هزینه می‌شد و او بارها این موضوع را تکذیب کرد و حتی خبرنگارانی را که هزینه‌های میلیاردی او را فاش کرده بودند، دادگاهی کرد. حدادی یادش رفته است که گفته بود: «برخی می‌گویند ۱۸ تا ۲۰میلیارد خرج احسان حدادی شده اما بودجه سالانه دوومیدانی ۵میلیارد تومان است؛ یعنی بودجه 4سال دوومیدانی خرج من شده است که اصلا صحت ندارد.»
