یک سخنرانی غبطه‌برانگیز

محسن مهدیان؛  مدیرعامل

حدیث بالاسر این است: «اکثر الخیر فی النسا». بیشتر خوبی‌ها از زنان است. بنر مقابل سخنران نیز چنین است: «امام خمینی: زن مبدا همه خیرات است.» حالا سخنان رهبر انقلاب را از داخل این پرانتز در جمع بانوان مرور کنیم.
یکم؛ رهبر انقلاب برخلاف بسیاری از سر انفعال مقابل غرب سخن نمی‌گویند؛ کاملا مطالبه‌گرانه. اینکه چطور تمام هویت زن را گرفتند تا خرج مانایی سرمایه‌داری و استکبار جاهلیت مدرن کنند. از زن غربی انسانیت را گرفتند تا اجیرشان شود. در آن‌سو از جایگاه زن ایرانی گفتند. اینکه از کجا به کجا رسیدیم. امروز زنان ما در چه عرصه‌های فردی و اجتماعی نام‌آورند و تأثیرگذار. مرور این سابقه برای آنها که چشم‌ بسته و دارایی‌هایشان را نمی‌بینند و گرفتار خودتحقیری‌اند، آموزنده است.
این راه طی شده فخر ندارد؟
دوم؛ بازتعریف جایگاه زن ایرانی و مسلمان؛ عمده سخنرانی به همین گذشت. عمری در گوش ما گفتند که تا وقتی زن خانه‌دار است، عقب مانده و پیشرفت در خیابان است. بعد هم جماعتی غرب‌زده حذف پوشش و حجاب را مقدمه اجتماعی شدن دانستند. رهبر انقلاب همه عناوین این گزاره را مجدد تعریف کردند. اول اینکه خانه‌داری، خانه‌نشینی نیست و حضور زن در عرصه اجتماع یک ضرورت است و دوم به نقش واقعی زن در خانه پرداختند تا نسبت این دو ماموریت روشن شود. اینکه قوام خانواده بر محور زن است. تعبیرشان چنین بود؛ مثل هوایی که تنفس می‌کنیم. از این جهت خانه‌داری، یعنی صیانت از جریان زندگی خانواده؛ چه جسم اعضا و چه روح‌شان، و روشن است که این مهم، فراتر و برتر از هر ماموریتی است.
چنین جایگاهی غبطه‌برانگیز نیست؟
سوم؛ تصویر دقیق از حجاب. اینکه نه مثل جریان منفعل داخلی منکر ضرورت حجاب شدند و نه مثل جریان مرتجع به تکفیر زن ایرانی رسیدند. اینکه ضعف ظاهری، نفی دینداری و انقلابی‌گری نیست. با همین مقدمه نیز وارد ماجرای اغتشاشات شدند. اینکه زن ایرانی با هر سطح حجابی در ایام اغتشاشات مقابل اباحه‌گری ضدانقلاب ایستاد. برخلاف تصور خناسان کشف حجاب نداشت و بر حیا و عفاف خود پافشاری کرد. کاش متوجه شویم این ماجرا چقدر اهمیت دارد. حجاب امروز فراتر از مصونیت فردی و بلکه مبارزه است. هر قدم چنین فردی در خیابان، عبادت است.
چنین بندگی و عبودیتی رشک ندارد؟
در میان 2پرانتز معرفتی، جایگاه حقیقی زن را در عالم نشان دادند؛ هم شعف دارد و هم غصه؛ اینکه چرا حقیقت دین، دست جوان‌های ما نرسیده است و چه‌کسی مقصر است؟
واقعیت این است که از هر جا به هر جا رویم جز به ضرورت روشنگری و جهاد تبیین نمی‌رسیم.
اینجا نیز حسرت دارد... .