اعتیاد به وایرال شدن؟

از جمله حواشی این روزهای فوتبال ایران، ماجرای شوخی نه‌چندان جالب یک مجری تلویزیونی با سرمربی پرسپولیس بود. در یکی از ویژه‌برنامه‌های یلدایی تلویزیون، گروه مجریان در حال برگزاری بازی اسم و فامیل با هم بودند که یکی از آنها در ردیف اشیا، از «یحیی گل‌محمدی پلاستیکی» اسم برد. طبیعی بود که این بخش از آن برنامه در شبکه‌های اجتماعی مورد توجه قرار بگیرد و به‌اصطلاح «وایرال» شود. قصد نیت‎خوانی در مورد رفتار آقای مجری را نداریم، اما بعید نیست اساسا طرح چنین مطالب عجیبی روی آنتن با همین انگیزه رخ بدهد. بالاخره آنها می‌دانند برای جذب تماشاگران باید یک چیز نامتعارف بگویند تا صدها هزار بار در شبکه‌های اجتماعی دیده شوند. این اتفاق در مورد «یحیی پلاستیکی» هم رخ داد و به سرعت با واکنش منفی افکار عمومی مواجه شد. ابتدا گفتند سرمربی پرسپولیس تصمیم به شکایت گرفته، اما نزدیکان گل‌محمدی این موضوع را تکذیب کردند. فارغ از این کش و قوس، متأسفانه باید گفت شوخی صورت گرفته حتی «بامزه» هم نبود که بشود از کنار آن گذشت. چرا باید یک جمله بی‌ربط و بی‌مزه، در یک موقعیت نامتناسب باعث آزار بخشی از مخاطبان و ایجاد هزینه برای تلویزیون شود؟ کسی پاسخگو هست؟