چرا قطر ناامید شد؟

اولین بازی جام جهانی برای قطری‌ها، به یک کابوس بزرگ تبدیل شد. آنها سال‌ها برای شروع این بازی صبر کرده بودند اما نتوانستند روبه‌روی اکوادور، نمایش خوبی داشته باشند. قبل از شروع مسابقه، خیلی‌ها تصور می‌کردند قطر برنده این بازی است یا حداقل اینکه شکست نمی‌خورد؛ چراکه تا قبل این جام هیچ‌کدام از میزبان‌های تاریخ جام‌جهانی در دیدارهای افتتاحیه بازنده نشده بودند. با این حال، فقط چند دقیقه بعد از شروع مسابقه، مشخص بود اکوادور برتری محسوسی نسبت به حریف دارد. فاصله فنی 2تیم از هم، زیاد بود. بخشی از این برتری را باید به قدرت تیم گوستاوو آلفارو ربط بدهیم؛ مردی که با حضور در فوتبال اکوادور، این تیم را کاملا متحول کرده است. قبل از او، برای مدتی جوردی کرویف سرمربی این تیم بود اما در پاندمی کرونا و قبل از انجام حتی یک بازی رسمی او این تیم را ترک کرد. گوستاوو آلفارو اما با متد متفاوتی روی کار آمد. بلافاصله مدیر فنی فدراسیون فوتبال اکوادور هم از این تیم جدا شد تا مسئولیت تحول کامل این تیم با آلفارو باشد. او و تیمش استاد انتقال بازی و ضدحمله‌های سریع هستند؛ ستاره‌هایی که در کنار هم تیم مخوفی برای جام‌جهانی‌2020 ساخته‌اند.
 اما چرا قطری‌ها زود از پیروزی ناامید شدند؟ به‌نظر می‌رسد دلیل این اتفاق، آماده‌نبودن ستاره‌های این تیم برای حضور در جو جام‌جهانی بود. بازیکنان قطر آشکارا مضطرب و ناآماده به‌نظر می‌رسیدند. لو دادن ساده‌ترین توپ‌ها، نشان می‌داد این تیم به‌شدت تحت فشار قرار گرفته‌ است. بازیکنان این تیم برای نخستین‌بار در جام‌‌جهانی حاضر شده بودند؛ نه‌تنها تجربه حضور در این جام را نداشتند که باید در مقابل تماشاگران خودی هم بازی می‌کردند. تیم ملی قطر حتی از نظر تجربه بین‌المللی نیز با مشکل روبه‌رو بود. همه بازیکنان قطر در لیگ داخلی به میدان رفته‌اند و درک چندانی از چنین جوی را نداشتند. ازدست‌رفتن برتری روحی این تیم در چند دقیقه ابتدایی، آنها را به بن‌بست کشاند. در واقع قطر بازی را حتی بیرون از زمین باخته بود و راهی برای نجات پیدا‌کردن نداشت. ماجرا زمانی بدتر شد که هواداران این تیم قبل از پایان بازی ورزشگاه را ترک کردند و روحیه بازیکنان در معرض نابودی قرار گرفت. شاید باورنکردنی باشد اما 54دقیقه طول کشید تا عنابی‌ها نخستین‌بار وارد محوطه جریمه اکوادور شوند. همین موقعیت نیز با ضربه معز علی از دست رفت تا قطر نخستین بازی‌ در جام را بدون گل پشت سر بگذارد و نخستین میزبان بازنده افتتاحیه در تاریخ جام جهانی شود.
میزبانی جام‌جهانی و صعود مستقیم به این تورنمنت، موجب شد قطری‌ها از مدت‌ها قبل در جو جدی مسابقه‌های حساس محک نخورند. مدت زیادی است که این تیم فقط در دیدارهای دوستانه به میدان رفته است. قهرمانی در قاره آسیا نیز این تصور را برای آنها به‌وجود آورده بود که تیم فوق‌العاده‌ای هستند اما این موضوع با حقیقت فاصله داشت. قطر نسل خوبی را در اختیار دارد اما هنوز تیمی در کلاس جهانی نیست. فلیکس سانچز هم مربی خوبی به‌حساب می‌آید اما هنوز کارهای بیشتری برای انجام‌دادن دارد تا یک تیم رؤیایی برای قطر بسازد. شاید عنابی‌ها بلافاصله بعد از پایان این تورنمنت، به سراغ یک مربی بزرگ‌‌تر بروند و به‌دنبال پرورش استعدادهای تازه‌ای باشند. کار این کشور کوچک 3میلیون نفری در زمینه توسعه فوتبال، تا امروز هم خوب و قابل‌قبول بوده است. آنها در همین وسعت کم، یک تیم خوب ساخته‌اند اما باید بپذیرند که هنوز نمی‌توانند با بهترین تیم‌های دنیا رقابت کنند. قبل از قطر، فقط آفریقای جنوبی به‌عنوان میزبان جام‌جهانی در همان مرحله اول حذف شد و حالا به‌نظر می‌رسد که این سرنوشت در انتظار تیم ملی قطر نیز خواهد بود؛ تیمی که جام جهانی را با ناامیدی محض شروع کرده و هنوز نتوانسته این باور را برای هواداران فوتبال در این کشور به‌وجود بیاورد که تیمی سرسخت، جذاب و مهارنشدنی است.