ناامید کننده!

مرثیه خواندن در مورد ناپدید شدن یک بازیکن 25ساله حقیقتا کار سختی است؛ مخصوصا وقتی او قبلا آشکارا استعدادش را نشان داده باشد. با این حال گاهی چاره دیگری نمی‌ماند؛ درست مثل احوالات این روزهای مهدی عبدی که انگار کم‌کم باید به‌خودمان یادآوری کنیم اساسا چنین بازیکنی در فوتبال ایران وجود داشته است!
نیازی به یادآوری نیست که عبدی با حضور ناگهانی‌اش در زمین و گلی که در دربی رفت لیگ نوزدهم به حسین حسینی زد چهره شد و پس از آن طی یکی‌دو فصل روندی کاملا رو به رشد داشت؛ به قدری که در نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان آسیا هم برای پرسپولیس گل زد و نوید ظهور ستاره‌ای را می‌داد که شاید تا سال‌ها بتواند خط حمله قرمزها را بیمه کند. هنوز نمایش درخشان این بازیکن در دربی رفت لیگ بیستم را از یاد نبرده‌ایم که چطور بارها خط دفاع استقلال را به هم ریخت و یک گل خوب دیگر هم به آبی‌ها زد، اما هر چه جلوتر آمدیم، عبدی محوتر شد؛ تا جایی که این روزها در تراکتور به یک سکونشین محض تبدیل شده است.
شاید یکی از انتقادهای پرتکرار از عبدی مربوط به ندویدن یا بدون تعارف «تنبلی» او بوده باشد. برخی منتقدان عقیده داشتند عبدی به اندازه کافی در کارهای تیمی مشارکت نمی‌کند و اهل پرس کردن نیست. ظاهرا همین نقیصه هم باعث شد جایگاه او در پرسپولیس متزلزل شود. این بازیکن برای تغییر فضا اوایل فصل گذشته راهی تراکتور شد و از قضا با به ثمر رساندن 3گل در همان 4بازی ابتدایی امیدهایی را برای احیا شدن خودش زنده کرد، اما آنجا هم عبدی خیلی زود به نیمکت چسبید، طوری که در ادامه فصل کلا 3گل دیگر زد.
امسال اما با پرستاره‌تر شدن تراکتور، وضعیت عبدی بدتر هم شده است. او در همه مسابقات این فصل، کلا فقط 60دقیقه برای تراکتور بازی کرده و کار خاصی هم از پیش نبرده است. در همین دیدار حذفی با گل‌گهر با وجود آنکه تراکتور دقایق طولانی از حریفش عقب بود و به تمام قوای تهاجمی‌اش نیاز داشت، عبدی 90دقیقه کامل روی نیمکت نشست تا روشن شود در برنامه‌های فنی دراگان اسکوچیچ هم جایی ندارد.