شکوه ابدی راجر
راجر فدرر، اسطوره تنیس دنیا، بعد از مسابقات راد لیور که ماه آینده در لندن برگزار می‌شود، از دنیای حرفه‌ای خداحافظی می‌کند
جواد نصرتی
چندین تنیسور معرکه و اسطوره‌ای، بیش از 2 دهه، بارها تلاش کردند راجر فدرر را مغلوب کنند و برای همیشه او را کنار بزنند، اما هیچ‌کدام نتوانستند روی شکوه این اسطوره زنده سایه بیندازند؛ تا اینکه زمان، رقیب بی‌رحم نوع بشر، یکی از بهترین ورزشکارانی که دنیا به‌خود دیده را مجبور به وداع با دنیای حرفه‌ای تنیس کرد.
راجر فدرر، اسطوره تنیس دنیا، 3روز پیش رسما با بیانیه‌ای غیرمنتظره اعلام کرد که بعد از مسابقات راد لیور که ماه آینده در لندن برگزار می‌شود، از دنیای حرفه‌ای خداحافظی می‌کند. کناره‌گیری او از تنیس، پایان دوره‌ای است که با درخشش خود او شروع شد و حالا با خداحافظی او به پایان می‌رسد. او در بیانیه‌اش، به شرایط فیزیکی خودش اشاره کرده و گفته است: «پیامی که اخیرا بدنم به من داده واضح است. من در 24سال بیش از 1500بازی انجام داده‌ام. حالا باید تشخیص بدهم که چه زمانی باید به زندگی رقابتی‌ام در تنیس پایان بدهم. (پیام من) به ورزش تنیس (این است): دوستت دارم و هرگز ترکت نمی‌کنم.»
فدرر در تمام 24سالی که تنیس حرفه‌ای بازی کرده، بخشی از رقابت‌های بزرگ و تاریخی بوده؛ از پیت سمپراس و رکوردهایش گرفته تا تقابل افسانه‌ای با رافائل نادال و جوکوویچ. اما او همیشه فراتر از این تقابل‌ها بوده و هویت و اثرش، فراتر از آن است که در تقابل با دیگران تعریف شود.
فدرر در زمانی فصلی نوین از تنیس دنیا را گشود که برای بسیاری، تصور عبور از دستاوردها، افتخارات و اثرگذاری سمپراس و آندره آغاسی ناشدنی بود. اما شخصیت و ذهن متفاوت فدرر، بعد جدیدی به دنیای تنیس داد و نه فقط خودش قدم در مسیر جاودانگی گذاشت که راه را برای رافائل نادال و نواک جوکوویچ هم باز کرد.
فدرر کارش را در خانه شروع کرد و مثل بسیاری از اسطوره‌ها، در کنار زمین تنیس بزرگ شد. او در بازل، یکی از محبوب‌ترین رقابت‌هایی که در آن شرکت کرده و چند رکورد در آن به اسم خودش ثبت کرده، توپ‌جمع‌کن بوده و بعدها تنیس را در مرکز ملی تنیس سوئیس در همین شهر آموخت. او استعداد بی‌نظیر و آینده‌ای درخشان داشت اما معروف بود که خیلی زود از کوره در می‌رود. گفته می‌شود یک‌بار در 16سالگی به‌خاطر پرت‌کردن راکت، به‌عنوان تنبیه مجبور به تمیز کردن توالت شده است. فدرر این رفتارها را اما قربانی جاودانه‌شدن در تنیس کرد. او چند سال پیش گفته که حدود 2 سال روی خودش کار کرده تا به فرمول «یخ و آتش» برسد؛ آتش برای بردن و یخ و خونسردی برای جذب باخت‌ها و اشتباه‌ها؛ «بعد از آن بود که موفقیت‌های من از سقف هم بالاتر رفت.»
تصویری که بیشتر هواداران تنیس از فدرر دارند، خونسردی محض و وقار و جنتلمنی او در زمین و کنار آن بوده است. اما چند بار گریه‌ها و اشک‌های او، دریچه‌ای به شخصیت پرحرارت و جوشان او باز کرده‌اند؛ معروف‌ترین آنها، اشک‌های او بعد از قهرمانی معروفش در ویمبلدون بود. در 4سال درخشان از 2003به بعد، فدرر 11 گرنداسلم از 16جام ممکن را کسب کرد. در 11سال بعد، 8جام دیگر به این لیست اضافه شد و هواداران چندبار دیگر اشک‌های مردی را دیدند که اعصاب پولادینش، شهره عالم بود. در سال 2008، او 2 بار در ویمبلدون و اوپن فرانسه، در فینال مغلوب رافائل نادال شد، این بار اشک‌های اندوه فدرر روان شد. سال بعد اما در غیبت نادال، فدرر، اوپن فرانسه، تنها جام معتبری که هرگز دستانش به آن نرسیده بود را بالای سر برد و این بار نوبت اشک‌های شوق بود. تعداد گرنداسلم‌های او در عدد17 ثابت مانده بود و بسیاری می‌گفتند فدرر تمام‌شده است تا اینکه او در سال2017، درحالی‌که 35سال داشت، در یکی از بهترین تنیس‌هایی که تاریخ به‌خود دیده، نادال، رقیب و دوستش را در یک بازی 5سته و فراموش‌نشدنی شکست داد و قهرمان شد. یک سال بعد، او یک‌بار دیگر در لندن و ملبورن قهرمان شد تا تعداد جام‌هایش در گرنداسلم‌ها به 20 برسد.
هم نادال و هم جوکوویچ از این رکورد عبور کرده‌اند اما بسیاری فدرر را، اگر نه بهترین ورزشکار تاریخ، که بهترین تنیسور تاریخ می‌دانند. او چندبار به‌خاطر مصدومیت و جراحی سقوط کرد اما دوباره برگشت و خودش را بر بهترین تنیسورهای دنیا تحمیل کرد.
فدرر با بک‌هند‌های یک‌دست و چشم‌نوازش و با ظرافت و نرمی ضربه‌هایش، یک هنرمند بود که نه فقط به اوج رسید که تنیس را وارد مرحله جدیدی از حیات کرد. تنیس بدون فدرر برای همیشه چیزی کم خواهد داشت.
در همینه زمینه :
