در انتظار فصل نو

جواد نصرتی

اگر در ابتدای فصل به خوش‌بین‌ترین هوادار رافائل نادال گفته می‌شد که این تنیسور فصل را با دو قهرمانی گرنداسلم به پایان می‌رساند، احتمالا می‌خندید و افسوس می‌خورد که ای‌کاش می‌شد. اما نادال، برای چندمین بار به دنیا ثابت کرد که یکی از بهترین جنگجویانی است که دنیای تنیس به‌خود دیده و کاری کرد که در تاریخ ثبت شود.
بسیاری امیدوار بودند حسن‌ختام فصل رؤیایی نادال، درخشش در اوپن آمریکا -آخرین گرنداسلم- سال باشد. اما تنیس هم بار دیگر ثابت کرد که بی‌رحم‌تر از بزرگ‌ترین قهرمانانش است و نادال مجبور شد با آخرین گرنداسلم سال خداحافظی کند؛ تنیسور اسپانیایی برای راهیابی به یک‌چهارم نهایی اوپن آمریکا، برابر فرانسیس تیافو، جوان آینده‌دار آمریکایی به میدان رفت اما مغلوب جوانی، انگیزه و بازی بهتر رقیبش شد و در نهایت 3 بر یک شکست خورد. به همان اندازه که این نتیجه برای نادال، نقطه تاریکی به شمار می‌رود، می‌توان آن را نقطه‌عطف زندگی حرفه‌ای تیافو دانست؛ او بزرگ‌ترین برد زندگی‌اش را به دست آورد و به نخستین تنیسوری تبدیل شد که در رقابت‌های گرنداسلم امسال، نادال را شکست داده است.
نادال بعد از بازی گفت که هیچ بهانه‌ای برای شکست برابر تیافو ندارد و به عملکرد بهتر رقیبش باخته است؛ «تفاوت واضح و آشکار است؛ من بد بازی کردم و او خوب بازی کرد. در پایان، همین نتیجه را مشخص کرد. من نتوانستم برای مدتی طولانی سطح بالایی از تنیس را حفظ کنم. به اندازه کافی سریع نبودم. او در بسیاری از موارد از من سریع‌تر بود و من نتوانستم او را به عقب هل بدهم.» نادال به‌شدت از خود انتقاد کرد و گفت که سطح بازی‌اش، ‌به‌شدت افت کرده است.
نادال فصل را بسیار لرزان شروع کرد؛ او مدت زیادی را به‌خاطر جراحی و مصدومیت از میادین دور مانده بود و در حالی در ملبورن به میدان رفت که تقریبا هیچ‌کس امیدی به او نداشت. اما او روحیه جنگندگی بی‌نظیرش را که بسیاری معتقدند در تاریخ ورزش دنیا بی‌نظیر است، در بالاترین سطح نشان داد و در فینال درحالی‌که با شکست برابر دانیل مدودف فاصله زیادی نداشت، به بازی برگشت و در اوج شگفتی، قهرمان اوپن استرالیا شد. تنیسور اسپانیایی، در خاک رس اوپن فرانسه، زمینی که هیچ قهرمانی بهتر از او به‌خود ندیده، در راه رسیدن به فینال، نواک جوکوویچ رقیب دیرینه‌اش را در یک بازی کلاسیک در نیمه‌نهایی شکست داد و درنهایت قهرمان شد.
در ویمبلدون، مصدومیت دوباره سراغ نادال آمد و او پیش از بازی نیمه‌نهایی از بازی‌ها انصراف داد. نادال امسال چند تورنمنت را به‌خاطر مصدومیت از دست داده بود و اصلا معلوم نبود به ویمبلدون می‌رود یا نه. او محتاطانه و بعد از چند غیبت در تورنمنت‌های مهم به نیویورک رفت و عملکرد خوبی هم داشت تا اینکه به سد تیافو خورد.
نادال که در ابتدای فصل از سوی بسیاری تمام‌شده خوانده می‌شد، با 2قهرمانی در ملبورن و پاریس، تعداد قهرمانی‌هایش در گرنداسلم‌ها را به 22 رساند و هرچند جوکوویچ را پشت سرش دارد، دست‌کم تا میانه بهار سال آینده، به‌تنهایی پرافتخارترین تنیسور تاریخ باقی خواهد ماند. اما مسئله حیاتی‌تر، فعلا این است که او کی می‌تواند دوباره با عملکرد سطح بالا به رقابت‌ها برگردد. طبق برنامه، او حدود 2هفته دیگر در لندن در جام راد لیور کنار راجر فدرر و جوکوویچ بازی می‌کند. اما حتی این هم قطعی نیست. او که منتظر تولد فرزندش است، بعد از شکست برابر تیافو گفته است: «باید برگردم خانه. باید یک‌سری چیزها را درست و مرتب کنم، زندگی‌ام را، نمی‌دانم کی برمی‌گردم. تلاش می‌کنم که از نظر روانی آماده باشم. وقتی که مطمئن باشم دوباره می‌توانم رقابت کنم، برمی‌گردم.»حذف نادال در این مرحله از رقابت‌های اوپن آمریکا، نشانه دیگری از زوال دورانی است که احتمالا دنیای تنیس هرگز دوباره به چشم نخواهد دید؛ برای نخستین بار از سال2003، یک گرنداسلم در دنیا به یک‌چهارم نهایی رسیده و خبری از نادال، جوکوویچ، فدرر و سرنا ویلیامز در بازی‌ها نیست. ویلیامز که خداحافظی کرده و دیگر هرگز در هیچ گرنداسلمی دیده نخواهد شد.