در ستایش مسافرهای کاغذی

فاطمه عباسی _ روزنامه‌نگار

تا پیش از آنکه کامپیوترها جهان را فتح کنند و اپلیکیشن‌های پیام‌رسان فاصله‌ها را بردارند، تا پیش از آنکه ایمیل و پست الکترونیک جای قلم و کاغذ را برای انتقال پیام بگیرد، آدم‌ها برای آشناهای راه دور، نامه می‌نوشتند تا از حال هم باخبر شوند. بعد می‌‌نشستند منتظر تا جواب نامه بیاید؛ پروسه‌ای که ممکن بود روزها طول بکشد اما لذتی وصف‌نشدنی داشت. حالا اما بوی کاغذ مخلوط‌شده با جوهر، پاکت‌های تمبر‌‌خورده، دستخط‌های جورواجور رفته نشسته توی خاطرات دورمان. حالا خیلی از ما بوی کاغذ را فراموش کرده‌ایم و برای خبر‌گرفتن از دوستان یا اعضای خانواده، فقط تایپ می‌کنیم. به همان نسبت که تایپ و زبان محاوره رایج شده، زبان نوشتاری و دست‌نوشته‌ها هم به فراموشی سپرده شده است.
یکم سپتامبر (10شهریور) روز نامه‌نویسی است و شاید انتخاب این روز، بهانه خوبی برای یادآوری عادت‌های قدیمی باشد. هر‌چند که اقتضای دنیای شلوغ و پرسرعت امروز، همین شیوه‌های نامه‌نگاری امروزی است و با مصرف کاغذ کمتر، محیط‌زیست را هم نجات می‌دهیم، اما پیام‌های الکترونیکی امروزی، دیگر لذت و جذابیت گذشته را ندارند. روزگاری همین نامه‌های کاغذی تبدیل به کتاب‌هایی قطور می‌شدند که می‌توانستند تکه‌‌های پازل فرهنگ و ادبیات باشند. گاهی هم همین نامه‌‌ها روایتگر بخشی از تاریخ و گذشته جوامع بودند. امروز دیگر حتی نویسندگان هم، قصه‌هایشان را روی کاغذ نمی‌نویسند و صفحه کلید و مانیتور را جایگزین قلم و کاغذ کرده‌اند. با همه اینها، شاید گاهی نامه‌نوشتن، آن‌هم به روش سنتی و قدیمی برای مرور خاطرات قدیمی بد نباشد.