دغدغه
وقت گرفته‌اید؟! منتظر بمانید...
شهنام صفاجو
در این چند وقت اخیر یا کمی قبل و قبل‌تر آن، حتماً با این مشکل مواجه شده‌اید که از یک پزشک وقت گرفته‌اید، به موقع خود را به مطب رسانده‌اید، در ازدحام بیماران مختلف ساعت‌ها پشت در بسته آقای یا خانم دکتر نشسته‌اید تا برای چند دقیقه ویزیت شوید! به‌راستی در این مطب‌های کوچکی که معمولاً دو، سه پزشک با تخصص متفاوت مشغول ویزیت کردن بیماران هستند، چه می‌گذرد؟ چرا اکثر قریب به اتفاق افرادی که به‌اصطلاح جزء طبقه الیت جامعه هستند، اینقدر نسبت به بیماران خود بی‌تفاوت و کم‌لطف رفتار می‌کنند؟
به استناد گزارش گروه تحقیق، مطالعات، ارزیابی و آمار (DREES)کشور فرانسه که در وب‌سایت www.apmnews.com درج شده، مدت زمان استاندارد مشاوره و ویزیت شدن بیمار توسط یک پزشک عمومی و چشم پزشک 16دقیقه است. این زمان برای متخصص پوست، گوش و حلق و بینی 19دقیقه، متخصص زنان 20دقیقه، متخصص اطفال 21دقیقه، متخصص گوارش و روماتولوژیست (بیماری استخوان و مفاصل) 24دقیقه و متخصص قلب 29دقیقه بوده و طولانی‌ترین زمان مشاوره هم به روانپزشکان اختصاص یافته که 32دقیقه است. در ایران هم با مصوبه سال 1394هیأت وزیران، تقریباً همین اعداد و ارقام ویزیت شدن مورد تأیید قانونی قرار گرفته که برای پزشک عمومی 15دقیقه، متخصص 20دقیقه، فوق تخصص 25دقیقه و روانپزشک 30دقیقه است؛ اما آیا این رویه قانونی در مطب‌های پزشکی وطنی اجرا می‌شود و یا اصولاً پزشکان محترم خود را ملزم به رعایت آن می‌دانند؟ سؤال دیگر این است که چه نهادی وظیفه بازرسی و پیگیری آن را برعهده دارد؟
پاسخ را همه ما می‌دانیم! بیشتر پزشکان نه‌تنها وقت لازم را صرف بیمار خود نمی‌کنند؛ بلکه در یک بازه زمانی 4ساعته، شاید 50، 60مریض را ویزیت می‌کنند و همین روند باعث شلوغی اکثر مطب‌ها و تغییر ساعت ویزیت بیمارانی می‌شود که از مدت‌ها قبل وقت گرفته اند و حال باید قربانی آنانی شوند که با اصطلاح «بین مریض» وارد اتاق دکتر می‌شوند. جناب پزشک؛ توجه کنید! یک بیمار قلبی یا فردی که دچار مشکل ستون فقرات است نمی‌تواند 3ساعت پشت در مطب شما بنشیند تا خانم منشی اذن ورود دهد.
از سوی دیگر عموم پزشکان ملزم هستند که ساعاتی از وقت خود را به مطالعه، امور تحقیقاتی و به‌روز‌رسانی دانش پزشکی خویش اختصاص دهند. در وب‌سایت www.sudouest.frهم آمده که پزشکان بدون درنظر گرفتن شرایط ادامه تحصیل، باید روزانه 2ساعت را صرف ارتقای دانش پزشکی خود کنند؛ اما آیا عزیزان محترم ما وقتی برای این مهم دارند؟ به‌نظر می‌رسد سازمان نظام پزشکی باید توجه بیشتری به این امر داشته باشد تا بیماران با آسودگی و اطمینان بیشتری نزد پزشک بروند و در پی راه علاج خویش باشند.
