انسان‌ها نیازمند زندگی مسالمت‌آمیز و اتحاد با یکدیگرند

انسان، نه از نظر تجرّد روحی، همسان فرشتگان است تا بی‌نیاز از هماهنگی با همنوع خود باشد و با شعار (وما مِنّا اِلاّلَهُ مَقامٌ مَعلوم) زندگی کند و نه از جهت تجسم بدنی همتای حیوانات است تا بی‌‌نیاز از تبادل و تعاون با همنوع خویش باشد و با شعار (قَد اَفلَحَ الیومَ مَنِ استَعلی) که برخاسته از حلقوم درندگان بشرنما چون آل‌فرعون است به سر برد و نه می‌تواند بدون تکیه‌‌گاه تکوینی، به تشتت و پراکندگی خاتمه دهد و راز و رمز اتحاد با همنوع خود را دریابد و با رفتار مناسب، به ‌وحدت روی آورد و با شعار (قَد اَفلَحَ مَن تَزَکی) از هرگونه نقص و عیب برهد و به کمالی برسد. بر این اساس، اولاً انسان‌ها نیازمند زندگی مسالمت‌آمیز و اتحاد با یکدیگرند؛ ثانیاً پشتوانه این اتحاد باید اهتمام به اجرای حق و سرکوب کردن باطل باشد؛ ثالثاً برای تحقق اتحاد حقیقی باید به دستورهای وحیانی که به وسیله عقل و نقل کشف می‌شود، روی آورد.
امیر مؤمنان(ع) وحدت را منت بزرگ خدای سبحان بر مردم دانسته است؛ آنجا که فرمودند: خداوند بر این اُمت، منت گذارده و بین آنان الفت و اتحاد ایجاد کرده است که در سایه آن زندگی کنند و به کنف حمایت آن پناهنده شوند؛ این نعمتی است که احدی نمی‌تواند بهایی برایش بگذارد، زیرا از هر بهایی گرانقدرتر و از هر چیز پرارزشی، باارزش‌تر است. تعبیر منت الهی درباره وحدت، بیانگر اهمیت این موضوع است، چون به نعمت عظیم، منت گفته می‌شود، چنان‌که خدای سبحان از بعثت پیامبر(ص) به‌عنوان منت یاد کرده است: (لَقَد مَنَّ‌الله عَلَی المُؤمِنینَ اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم). وحدت، آن قدر مهم است که حضرت علی(ع) با وجود مصایب سنگین، به‌شدت، حافظ اتحاد جامعه اسلامی بود.
پ.ن: برگرفته از کتاب روابط بین‌الملل دراسلام،
 اثر آیت‌الله جوادی آملی