خشم تهرونی

فاطمه عباسی

می گویند تهرانی‌ها در سال‌های اخیر عصبی‌تر شده‌اند. پر بی‌راه هم نمی‌گویند. غیراز آمار و ارقام که نشان‌دهنده درصد بالای آسیب‌های ناشی از نزاع در پایتخت است و شامل شکایاتی است که ثبت شده، تعداد بسیاری از این نزاع‌ها  اما در جایی ثبت نمی‌شود؛ دعواهایی که هر روز شاهد آنها هستیم. چه توی ترافیک تمام نشدنی تهران، که عده‌ای دارند به راننده‌های دیگر بد و بی‌راه می‌گویند، تعدادی دستشان را گذاشته‌اند روی بوق و سعی دارند به این طریق راه را باز کنند و چند نفری هم از ماشین پیاده شده‌اند و دارند دعوا می‌کنند. چه توی کوچه و خیابان که2 نفر سر جای پارک با هم درگیر می‌شوند و چه توی آپارتمان که همسایه بالایی یا پایینی دعوایشان بالا گرفته و صدایشان در کل ساختمان پیچیده است. آنطور که کارشناسان می‌گویند، نزاع و درگیری با ایجاد اختلال در مناسبات ارتباط انسانی، فضایی پر از خشم و کینه‌توزی میان افراد به‌وجود می‌آورد و به روان جامعه آسیب جدی می‌زند که تبعات منفی فراوان مادی و معنوی را در پی دارد. در سال‌های اخیر هم این پدیده ناخوشایند به‌صورت مداوم به شکل‌های گوناگون در آمار‌ها منعکس می‌شود، اما گویا وضع تهرانی‌ها از بقیه در این زمینه بدتر است. دلایلش هم از عوامل ذاتی و درونی افراد و فشار‌ها و استرس‌های روانی گرفته تا شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه یا حتی گرمای بیش از حد هوا متغیر است. اما چیزی که اهمیت دارد این است که آسیب‌های ناشی از نزاع بسیار فراتر از علل و انواع نزاع است، آسیب‌هایی که شاید در مواقعی غیرقابل جبران باشد. مثلا دعوا‌های کلامی بدون جرح جایی ثبت نمی‌شود، اما پیامدهایش می‌تواند به همان اندازه عمیق و طولانی‌مدت باشد. از نگاه چپ‌چپ گرفته تا بحث بر سر جای پارک خودرو.