تقویم/ سالمرگ/صدای جاودان

«محمد نوری» از همان اول هم تکلیفش با خودش مشخص بود؛ فقط می‌خواست موسیقی یاد بگیرد، آن هم در هنرستان موسیقی باغچه‌بان. سیروس شهردار و فریدون فرزانه نخستین استادهایش بودند. از همان اول در قید و بند موسیقی خاص نبود، بیشتر موسیقی کلاسیک کار می‌کرد اما به موسیقی پاپ و آهنگ‌های فولکلور ایرانی هم علاقه داشت.
    
دهه 20 آغاز پوست انداختن موسیقی ایران بود. تا قبل از آن فقط موسیقی سنتی بود که یکه‌تازی می‌کرد. محمد نوری جزو نخستین کسانی بود که به سراغ موسیقی کلاسیک رفت. صدای تنور او جان می‌داد برای خواندن آوازهای کلاسیک. خودش زودتر از همه این استعدادش را کشف کرده   و تلاشش این بود که موسیقی کلاسیک را با موسیقی وطنی پیوند بزند. در نهایت هم کارش آنقدر خوب بود که بعد از چند سال شد مسئول گزینش خوانندگان در رادیو.
    
تا قبل از اینکه پای موسیقی پاپ را در ایران باز کند، هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد طرف این موسیقی برود. البته پاپ محمد نوری با پاپ این روزها به اندازه زمین تا آسمان فرق می‌کند. از نخستین آهنگ پاپی که در آلبومش دارد تا آخرینش چندان فرقی با هم ندارند. همیشه در سبک و سیاق خواندن ثابت قدم بود. آلبوم جدید نمی‌داد، کار جدید قبول نمی‌کرد و با آهنگساز جدید همکاری نمی‌کرد مگر اینکه حرفی برای گفتن داشته باشد.
    
حالا حدود 12سال از درگذشت محمد نوری می‌گذرد. خواننده‌ای که تک‌آهنگ‌هایش حسابی ماندگار شد و حتی در این روزگار اگر کسی چهره‌اش را هم نشناسد، حتما «جان مریم چشماتو وا کن»، «می‌آید از صحرا صدای مرد چوپان»، « نمی‌شه غصه ما رو یه لحظه تنها بذاره» و «‌ای ایران ایران دور از دامان پاکت دست دگران » را شنیده و این صدای بی‌نظیر را تحسین کرده است.