اتحادیه‌های کارگری

هدف کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران» بررسی فراز و نشیب توسعه سیاسی ایران است از راه نگرش بر یک جنبه از رشد سیاسی، یعنی پیدایش اتحادیه‌های کارگری از سال۱۲۸۵ تا سال۱۳۴۲؛ زیرا اتحادیه‌های کارگری، ابزار مناسبی برای سنجش توسعه سیاسی به‌شمار می‌آید. در دوره‌های برخورداری از آزادی‌های سیاسی، اتحادیه‌های کارگری، نخستین نهادهایی بودند که در صحنه سیاسی ایران پدیدار می‌شدند و هر زمان که اختناق سیاسی دوباره مسلط می‌شد، نخست اتحادیه‌های کارگری سرکوب شده و سپس نوبت به سرکوب مطبوعات، قوه مقننه، احزاب سیاسی، جمعیت‌های صنفی، قوه قضاییه و سایر مراکز مستقل قدرت می‌رسید. سالیان طولانی کارگران ایران و بلکه می‌توان گفت، بیشتر کسانی که آگاهی سیاسی داشتند، در بردباری و مدارا با اوضاع سیاسی، ظرفیتی معقول از خود نشان دادند. ولی پس از دوره‌ای نه‌چندان طولانی، به دولت مشروطه، انتخابات پارلمانی، وعده‌های هیأت حاکمه و دوستی ایالات متحده و بریتانیای کبیر بدبین شدند. این بررسی جنبش کارگری در ایران، کم و بیش روشن خواهد کرد که چرا گروه‌هایی از کارگران ایرانی نیز در برابر حکومت سابق و دمکراسی غربی و غرب به‌پاخاستند. کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران» نوشته حبیب لاجوردی را ضیاءصدقی به فارسی برگردانده و به‌‌تازگی از سوی نشر نو در ۴85صفحه به‌ بهای 180هزار تومان منتشر شده است.