ادبیات قرار است آیینه تمام‌نمای جامعه خود باشد یا اینکه نه، چیزی فراتر از آن؟ اگر ادبیات قرار است که صرفا مینیاتوری از اطراف و پیرامون و دنیای اطراف باشد، خب پس تخیل و نگاه و دیگر ویژگی‌های ادبی کجا می‌رود؟ و اگر قرار است یکسره تخیل و مفاهیم انتزاعی و ذهنی و نوعی سانتی‌مانتالیسم باشد، در این صورت چه رابطه‌ای می‌تواند با زمان و زمانه خودش داشته باشد؟ همین سؤالات کوتاه، باعث می‌شود تا بحث‌های دنباله‌داری درباره ادبیات و نوشتن و واقع‌گرایی و رئالیسم و... صورت بگیرد.
پنج شنبه 16 تیر 1401
کد مطلب :
165469
لینک کوتاه :
newspaper.hamshahrionline.ir/OYQ2B
+
-
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .
Copyright 2021 . All Rights Reserved