خیابان کاتالین

ماگدا سابو

پدرم معلمی بی‌نظیر بود. در کل دورانی که در مدرسه گذراندم، چه به‌عنوان شاگرد چه به‌عنوان عضو گروه آموزش، هرگز معلمی به اندازه او پرشور و حرارت ندیدم. اگر این حرفه قهرمانی داشته باشد، خود اوست. او صد برابر من مقتدر بود و خیلی خیلی شریف‌تر از من. من سختکوش و بی‌عیب و تعلیم‌دیده و دقیق بودم، اما من در هر حرفه و موقعیت دیگری هم که می‌بودم اوضاع به همین منوال پیش می‌رفت. مدرسه برای پدرم نه محل کار بلکه پرستشگاه بود، نه منبع معاش بلکه سرچشمه شور و نشاط زندگی بود. وقت‌هایی که واقعیت‌های پیش‌پاافتاده مغایر بود با حقایق سترگی که او آن‌جور با شور و حرارت بر آنها پای می‌فشرد یا واقعیات زندگی موجب می‌شد که بدیهیات ساده و بی‌آلایش او غلط از آب درآید -چون نه خرگوش ذاتاً کم‌روست نه روباه لزوماً مکار- کاردش می‌زدی خونش درنمی‌آمد و بعدها، یعنی آن‌موقع که خودم معلم شدم، فهمیدم صبر و حوصله‌اش در زندگی خانوادگی از کجا می‌آید. آموزگار درونش همیشه گوش‌به‌زنگ بود. این آموزگار لذت می‌برد که بتواند چیزی مهم و اساسی را توی مغز مادرم فرو کند: مثلاً با تشویق  او، درست همانطور که آدم بچه مدرسه‌ای‌های پایه ابتدایی را تشویق می‌کند، یادآور می‌شد که با کفشی که واکس نخورده از خانه بیرون نرود.