لااقل حرص مردم را در نیاورید

رسول بهروش، روزنامه‌نگار

اعداد درز کرده از بازار نقل‌وانتقالات فوتبال ایران، دود از سر مردم بینوا بلند کرده است. کسانی که بعضا در تهیه مایحتاج یومیه و عادی زندگی خود معطل‌اند، مثل نقل‌ونبات خبرهایی در مورد قراردادهای 12، 18یا 20میلیاردی فوتبالیست‌های گرامی برای یک فصل می‌شنوند؛ کسانی که بعضا حتی سابقه بازی ملی هم ندارند و آنچنان ‌آش دهان‌سوزی هم به‌نظر نمی‌رسند. طبیعی است که در چنین شرایطی صدای اعتراض‌ها بلند شود. طی چند روز گذشته خیلی از مردم ناراحتی و تعجب‌شان از این ریخت‌وپاش‌ها را آشکار کردند و حالا به‌نظر می‌رسد گروهی از اهالی فوتبال درصدد مقابله برآمده‌اند. از آن جمله است مرتضی پورعلی‌گنجی که استوری کرده و نوشته: «ورزشکار جماعت هر چی می‌گیره نوش جونش.» خود‌گیری و خود خندی؛ عجب مرد هنرمندی!
بخش بزرگی از جامعه هواداری در فوتبال ایران آنقدر بالغ شده که درک کند همه جای دنیا ستاره‌های ورزش و هنر بیش از مردم عادی درآمد دارند. بنابراین کسی انتظار ندارد مرتضی پورعلی‌گنجی مثلا در ازای ماهی 15میلیون تومان حقوق در پرسپولیس توپ بزند، اما در این میان برخی نکات و ظرایف را نباید نادیده گرفت. به‌عنوان مثال در فوتبال حرفه‌ای جهان خبری از اموال دولتی نیست. باشگاه‌ها به شکل خصوصی اداره می‌شوند، خودشان پول در می‌آورند و خودشان بنا به صلاحدید، با بازیکنان و مربیان قرارداد می‌بندند. تازه بین 30تا 50درصد پولی که به این جماعت پرداخت می‌شود، به‌عنوان مالیات سر از خزانه دولت درمی‌آورد و خرج طبقه فرودست می‌شود. آنجا برخلاف اینجا، ورزشکاران گرامی پرداخت مالیات را روی باشگاه‌ها دایورت نمی‌کنند. در نتیجه فوتبال در اروپا علیه «فقر» است، اما گاهی به‌نظر می‌رسد فوتبال در ایران علیه «فقرا» جریان دارد! اینجا هنوز بسیاری از باشگاه‌های دولتی و شبه‌دولتی دست در جیب مردم دارند؛ در نتیجه وقتی چو می‌افتد یک باشگاه صنعتی بابت 3 فصل به یک مدافع معمولی با «صفر» بازی ملی 70میلیارد تومان پول داده، مردم حق دارند معترض شوند.
به علاوه یک اصل بدیهی هم وجود دارد در مورد اینکه بین «دستمزد» و «دستاورد» باید تناسب منطقی در کار باشد. این همه بریز و بپاش در لیگ برتر بابت کدام شاهکار انجام می‌شود؟ کیفیت این مسابقات در چه سطحی است؟ آخرین موفقیت بین‌المللی فوتبال کشورمان مربوط به چند دهه قبل بوده است؟ آقایان طوری ادعا می‌کنند «هر چه بگیریم حق‌مان است» انگار تیم ملی ایران هر دوره قهرمان جام ملت‌ها می‌شود یا تیم‌های باشگاهی کشورمان هر سال در فینال لیگ قهرمانان حضور دارند. بدون تعارف فوتبالی که حدود نیم‌قرن از آخرین قهرمانی ملی و حضورش در المپیک می‌گذرد، در طول تاریخ یک‌بار هم از مرحله گروهی جام‌جهانی بالا نرفته و در رده باشگاهی هم بیش از 3دهه است رنگ جام آسیایی ندیده، نباید این همه ناز و ادا داشته باشد. بله؛ برخی کشورهای عربی با موقعیت ضعیف‌تر از ایران، بیشتر از این حرف‌ها پول خرج فوتبالیست‌های‌شان می‌کنند، اما مردم عادی هم در آن کشورها وضع متفاوتی دارند و بعید است یک نفر با فوق‌لیسانس یا دکتری به‌خاطر ماهی 3 میلیون تومان درآمد تن به یک کار غیرمرتبط طاقت‌فرسا بدهد. حالا بگذریم از اینکه امثال پورعلی‌گنجی هم تا جایی که می‌توانستند در آن کشورها پول در آوردند و وقتی بی‌مشتری ماندند یاد عشق کودکی‌شان افتادند. در این هوای گرگ و میش، دستمزدهای کلان و بی‌حساب‌تان را بگیرید و از زندگی لذت ببرید، اما لااقل حرص مردم را در نیاورید.