تجربه کن

فرشته شیخ‌الاسلام

در روزهای گذشته بعضی از مزایا و پیامدهای مثبت شرکت در انواع فعالیت‌های گروهی و اجتماعی را شمردیم. گفتیم این فعالیت‌ها لزوماً ثبت‌نام در فلان کلاس نیست. دورهمی‌های فامیل هم می‌تواند محل مناسبی برای کسب تجربه‌های اجتماعی باشد. فکر کنید قرار گذاشتن‌های مادر-کودکی در پارک محله، پیاده‌روی‌های دسته‌جمعی، ایجاد فضای امن در حیاط مجتمع و بازی‌های گروهی، هر کدام مدرسه و محلی است برای کسب مهارت‌هایی که فرزندمان در بزرگسالی و برای یک زندگی باکیفیت به آنها نیاز پیدا می‌کنند.
حالا خوب است پیامدهای منفی مشارکت نکردن در امور اجتماعی را هم بشماریم تا انگیزه بیشتری برای ایجاد بستر مناسب این فعالیت‌ها برای کودکان و نوجوانان‌مان پیدا کنیم.
عمومی‌ترین مشکل تنها ماندن به مدت طولانی در خانه و بدون فعالیت ماندن همه، چه بزرگسال، چه نوجوان و چه کودک، کسالت است. این کسالت به‌دنبال خود بی‌حوصلگی، بی‌انگیزگی، تنبلی، وقت‌کشی، کج‌خلقی و بدخلقی، به هم خوردن آهنگ خواب و بیداری و خورد و خوراک، انزوای اجتماعی، روحیه واگرا و درون‌گرایی منفی و آثار دیگری در پی دارد. هر کدام از اینها که شمردیم نیز تبعات و پیامدهایی دارند.
گاهی بچه‌ها دچار اضطراب‌هایی می‌شوند که به راحتی نمی‌توانیم به منشأ و دلیل به‌وجود آمدن‌شان پی ببریم. ولی می‌توان با اطمینان گفت عدم‌مشارکت‌های اجتماعی موجب تثبیت این اضطراب‌ها و انتقال‌شان به مقاطع سنی بعدی کودک می‌شوند.
بی‌تحرکی هم یکی از آسیب‌های مهمی است که خود منشأ مشکلات دیگر می‌شود؛ اضافه وزن، مختل شدن سیستم گوارشی، ضعف عضلانی و....
پیامد نهایی که به آن اشاره می‌کنیم، شکوفا نشدن استعدادها و معلوم نشدن علاقه‌های بچه‌ها است.
هیچ فردی نمی‌تواند در انزوا و تنها با نشستن و فکر کردن به علاقه و استعدادهای نهفته در خود پی‌ببرد.
اگر بخواهیم فرزندان‌مان به بالاترین نقطه خودشکوفایی برسند، باید زمینه‌هایی فراهم کنیم که او در معرض تجربه‌های مختلف قرار گیرد. این تجربه‌های فردی و گروهی می‌توانند موفقیت‌ها و پیروزی‌ها و ناکامی‌ها و شکست‌هایی داشته باشند که هر کدام گوشه‌ای از پازل رشد شخصیت سالم کودک ما را پر می‌کنند.