فصل تردید
پرسپولیس آخرین بازی خانگی‌اش را برد اما دلایل زیادی برای نگرانی هواداران وجود دارد
بهروز رسایلی
در یک مسابقه دشوار و پرحاشیه، پرسپولیس موفق شد با نتیجه نزدیک 2بر یک پدیده را شکست بدهد، حکم سقوط تیم مشهدی به دسته پایین‌تر را امضا کند و البته تا حدود زیادی به قطعی شدن عنوان نایب‌قهرمانی نزدیک شود. با همه اینها پیروزی در آخرین بازی خانگی فصل چندان هم برای هواداران خوشایند و دلگرم‌کننده نبود. نوع نمایش پرسپولیس طوری بود که بار دیگر کادرفنی را در معرض انتقادات پرشمار قرار داد؛ مخصوصا که بنا به اجماع کارشناسان داوری، باید یک پنالتی دیرهنگام به سود میهمان مشهدی اعلام می‌شد و چه بسا این پنالتی نتیجه نهایی مسابقه را عوض می‌کرد. یحیی گل‌محمدی قرارداد دارد و شواهد نشان می‌دهد برای فصل بعد هم در پرسپولیس ماندگار است، اما آیا او واقعا می‌تواند این تیم را به شرایط مطلوب و ایده‌آل برگرداند؟
پنیر سوئیسی یحیی
بدون تعارف وضعیت فنی پرسپولیس بحث‌برانگیزتر از آن است که تصور شود با یکی، دو خرید خوب مشکلات حل خواهد شد. ساختار دفاعی پرسپولیس به شکل حیرت‌انگیزی متزلزل است. باورکردنی نیست تیمی مثل پدیده که در بازی با استقلال حتی به دروازه میزبان نزدیک هم نشد، مقابل سرخپوشان یک گل زد و دست‌کم 4موقعیت صددرصد گل را از دست داد. حامد لک که فصل بدی را پشت سر گذاشت، در این بازی حداقل 3سیو کلیدی داشت. این تصور که پرسپولیس با جذب یک دروازه‌بان خوب یا یک مدافع مطمئن می‌تواند همه مشکلات دفاعی‌اش را حل کند، بیش از حد ساده‌انگارانه است. در این تیم شاهد نشت دادن تمام فضاهای دفاعی هستیم؛ از عمق گرفته تا چپ و راست و البته ارسال‌های بلند که پاشنه آشیل 2 فصل اخیر پرسپولیس بوده است. فقط به صحنه نفوذ حریف قعر جدولی از سمت راست دفاعی پرسپولیس در دقایق پایانی نیمه اول و ضربه سر خطرناک فردین رابط نگاه کنید تا ببینید در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم. در نیمه دوم هم به دفعات این نفوذها از سمت چپ دفاعی اتفاق افتاد که در یک نوبت به گل پدیده منجر شد. اگر فکر می‌کنید مرتضی پورعلی‌گنجی قرار است معجزه کند، یادتان باشد که حتی حضور مدافع کهنه‌کاری مثل جلال حسینی هم نتوانست مشکلات دفاعی این فصل قرمزها را جمع کند. این مسئله باید به‌صورت ساختاری حل شود؛ آیا کادرفنی کنونی قادر به رفع این مشکل هست؟
خط حمله؟ نه آنقدر که خوشحالی
در فاز دفاعی آش آنقدر شور است که خود یحیی گل‌محمدی هم به حرف آمده و گفته: «امسال گل‌های آسانی خوردیم». با این حال او در فاز هجومی به تیمش نمره قبولی می‌دهد و می‌گوید: «از نظر گل زده جزو بهترین‌های لیگ بودیم.» او راست می‌گوید؛ سرخ‌ها از نظر گل زده در شمار تیم‌های برتر لیگ تقسیم‌بندی میشوند، اما بخش مهمی از این ماجرا به‌خاطر کیفیت پایین مسابقات امسال است. پرسپولیس در 28بازی موفق به زدن 40گل شده است. این یعنی میانگین گلزنی سرخ‌ها حتی به یک‌ونیم گل در هر بازی هم نمی‌رسد. حالا مقایسه کنید با لیگ انگلستان که منچسترسیتی در هر بازی 2.60گل به ثمر رساند، یا لیگ آلمان که بایرن‌مونیخ حدنصاب خیره‌کننده 2.85گل را ثبت کرد. حتی در لیگ تدافعی ایتالیا هم اینتر به‌طور متوسط در هر بازی 2.21گل به ثمر رسانده است. در این کشور میلان در حالی قهرمان شد که بین 3 تیم بالای جدول بدترین خط حمله را داشت، اما حتی روسونری هم میانگین 1.81را به جا گذاشت. بحث لیگ‌های تاپ اروپا نیست؛ داریم در مورد سطح مسابقات حرف می‌زنیم، وگرنه در لیگ‌های عربستان، ژاپن و قطر هم قهرمانان یا صدرنشینان به‌طور متوسط در هر بازی میانگین 2.10، 1.87و 3.63گل زده را ثبت کرده‌اند. اینکه نایب‌قهرمان لیگ ایران در هر بازی کمتر از یک‌ونیم گل‌زده و سرمربیاش خوشحال است، نشان از سطح پایین لیگ دارد، وگرنه مهاجمان پرسپولیس چند گل زدند؟ اصلا کدام فوروارد تاپ را در این تیم داشتیم؟ واقعیت آن است که کار پرسپولیس با این خط حمله حتی در لیگ برتر 3 یا 4 فصل پیش خودمان هم راه نمی‌افتاد. یحیی باید بیش از هر چیز دیگری شکرگزار کیفیت نازل رقبا باشد.
پرسپولیس برمی‌گردد؟
با وجود از دست رفتن 4 جام در یک فصل، باز هم نمی‌توان نایب‌قهرمان لیگ را «ناکام» دانست. به هر حال پرسپولیس بد نتیجه نگرفته، هرچند نسبت به‌خودش افول داشته است. منتها نکته اینجاست که نمایش‌های سردرگم و پر از ایراد این تیم در نیم‌فصل دوم حتی متعصب‌ترین هواداران را هم کمی دچار تردید کرده است؛ تردید در مورد اینکه آیا واقعا کادرفنی فعلی حتی درصورت جذب چند ستاره مهم، می‌توانند کیفیت را به تیم برگردانند یا نه. فراموش نکنیم یحیی گل‌محمدی به‌شدت اصرار دارد با همین دستیاران و تیم فنی به کارش ادامه بدهد. آنچه ما می‌بینیم نشان می‌دهد کار او اصلا آسان نیست.
در همینه زمینه :
