ظهور پردیس‌های سینمایی ورود به عصر دیجیتال

طرح پردیس‌های سینمایی نخستین‌بار در سال۱۳۷۶ توسط معاون امور سینمایی وقت مطرح و پس از مصوب شدن به برنامه چهارم توسعه‌ اضافه شد‌‌. براساس این طرح، سازندگان پردیس‌های معادل متراژ فضای سینمایی، فضای تجاری بدون عوارض سنگین معمول دریافت می‌کردند. اگر در دهه‌های30 و40 بخش خصوصی اقدام به تأسیس سالن‌های سینما می‌کرد، حالا سال‌ها بود که سینماداری توجیه اقتصادی‌اش را از دست داده بود و اگر قانون منع تغییر کاربری نبود، هیچ سینمای خصوصی‌ای در کشور باقی نمی‌ماند. سینمایی که گاهی وقت‌ها درآمدش کمتر از آب میوه‌فروشی یا ساندویچی کنار دستش بود به کسب‌وکاری تمام‌شده می‌مانست؛ کسب‌وکاری که بخش خصوصی هیچ رغبتی برای ورود به آن نشان نمی‌داد. پس چاره کار همین پردیس‌های چند‌سالنه‌ای بود که فضاهای تجاری‌اش می‌توانست پای سرمایه‌گذاران را به ماجرا باز کند‌. از مرحله طرح تا عملیاتی شدن پروژه پردیس‌های سینمایی نزدیک به یک‌دهه گذشت و سال۸۵ داستان سالن‌های مدرن چند سالنه با پردیس تماشا در تهران کلید خورد. افتتاح پردیس آزادی در سال۸۶ هم اتفاقی امید‌بخش بود و پس از آن پردیس‌های سینمایی در تهران و شهرستان‌ها یکی پس از دیگری متولد شدند. از ابتدای دهه90 بخشی از سینماگران هم به سالن‌داری علاقه نشان دادند. در دهه90 دوران آپارات‌های قدیمی که نسخه 35میلی‌متری فیلم‌ها را به نمایش درمی‌آوردند به پایان رسید. در این سال‌ها مدیریت سینمای کشور برای ارتقای سطح سینماداری تصمیم به دیجیتال کردن سیستم‌های پخش سینماها گرفت و در کمتر از یک سال این اتفاق رخ داد. با دیجیتال شدن سینماها بسیاری از مشکلات قدیمی به‌خصوص در سینماهای دور از مرکز حل شد. مهم‌ترین معضل، نمایش همزمان فیلم‌ها در سراسر کشور بود که پیوستن به سیستم دیجیتال آن را حل کرد.