جایت سبز، نفت تهران!

حضور همزمان علیرضا بیرانوند و مرتضی پورعلی‌گنجی در پرسپولیس، باعث خوشحالی هواداران این تیم شده است. سرخ‌ها امسال حسابی از دست مشکلات دفاعی اذیت شدند و حالا امیدوارند این خریدها به بهبود اوضاع کمک کند. نکته جالب در مورد این دو بازیکن اما آن است که هر دوی آنها در نفت تهران تبدیل به چهره شدند و به سطح اول فوتبال ایران راه یافتند؛ درست مثل وحید امیری که او هم در همان تیم خوش‌فرم به خوبی دیده شد و توجهات را به‌خودش جلب کرد. حالا اما نفت تهران از جغرافیای فوتبال ایران محو شده و طبیعتا دیگر قادر نیست هیچ استعداد جدیدی را کشف و معرفی کند.
از نظر حرفه‌ای، شاید حیات باشگاه‌های بدون هوادار مثل نفت، سایپا، پیکان، پاس، راه‌آهن و... در تهران توجیه منطقی نداشته باشد. بالاخره اصول فوتبال مبتنی بر دخل و خرج است و مهم‌ترین منبع درآمد هر باشگاه هم هواداران آن هستند. اگر در ایران کپی‌رایت یا حق پخش تلویزیونی داشتیم، این مسئله معنای دقیق‌تری پیدا می‌کرد. از این منظر طبیعتا نمی‌توان از ادامه حیات چنین باشگاه‌هایی در فوتبال ایران دفاع کرد. با این حال واقعیت آن است که فعالیت این تیم‌ها به‌خصوص در تهران اصلا خالی از فایده نبوده است. بالاخره پایتخت جمعیت بسیار زیادی دارد و در عین حال پل رسیدن به سطح بالا در بسیاری از زمینه‌ها به شمار می‌آید. پرسپولیس و استقلال هم فقط 2 تیم هستند که ظرفیت اندکی دارند و نمی‌توانند پاسخگوی خیلی از استعدادها باشند. در نتیجه تیم‌های کم‌هوادار با بودجه اندک به جذب و پرورش سایر سرمایه‌های انسانی مشغول می‌شدند.
غیر از نفت تهران که شرحش رفت، باشگاهی مثل سایپا هم که این روزها در دسته اول دست و پا می‌زند ستاره‌های زیادی را به سطح اول فوتبال ایران و حتی تیم ملی معرفی کرد؛ از مهدی ترابی تا علی قلی‌زاده، کریم انصاری‌فرد، ابراهیم صادقی و خیلی‌های دیگر. داستان پاس که خودش یک مثنوی 70 من، پر از درد و رنج است. بدون این تیم‌ها، خیلی از استعدادها در پایتخت گم می‌شوند. مخصوصا که پرسپولیس و استقلال هم در کار آکادمیک به اندازه کافی جدیت و اهتمام ندارند.